qaldırdım.

Qayınatam idi. Sesi salondan gelirdi:

– Hardan gelirsen bu vaxtı? Saatdan xeberin var?

– Düzünü deyim, heç özüm de bilmirem haradan… – Elşadın kefli sesi duyuldu.

Qayınatam özünden çıxdı. Yatanları nezere almadan sesini qaldırdı:

– Ay vicdansız, bu vaxtı ne işin var küçede senin, özü de bu veziyyetde? Heç utanırsan?!

– Yaxşı da… Sakit ol.

– Özüne söz dedizdirmeye xoşun gelir bu yaşında?

Elşad ne ise dedi, amma anlamadım. Dili söz tutmurdu.

– Avaralanmağa gelmisen bura? Yoxsa özüne bela axtarırsan? Üreyimi partlatmaq isteyirsiz menim?!

– A kişi, get yat da… Sen neynirsen e, meni?

– Nece yatım, köpeyoğlu… Bilmirem bu vaxta kimi harada veyillenirsen, kimlerlesen, hansı cehennemden gelirsen! Biri evimi yıxıb onsuz da… İndi de sen başlamaq isteyisen? – Qayınatam yene ağzından od tökdü. Elşadı qınadı.

Sese qayınanam da otağından çıxdı. Yuxulu bir sesle soruşdu:

– Eli… Nolub? Seherin gözü açılmamış bu ne ses-küydür?

– Canıma derd olub menim! Oğul olmadılar, bela oldular canıma!

– Yaxşı da, ağsaqqal… Olmadı ki…

– Aye, ağsaqqal sayan eclafsız siz? Heç olmasa bir abır-heya ele! Bir utan, qızar! Lül-ateş gelib, utanmaz-arınmaz şestle qarşımda dayanma!..

– Bahoo… – Elşad daha gerisini dinlemeyib, otağımızın qapısına doğru geldi. O, qapını açanda men özümü yuxululuğa vurdum. Nefesimi içerime çekib, bütün seyimle oyaq olduğumu belli etdirmemeye çalışdım. Elşad otağa keçdikden sonra ağır addımlarla gelib taxtın kenarında eyleşdi. Ve arxası üste ölü kimi yerine uzanıb qaldı. Tezlikle burnuma dolan içki qoxusu üreyimi bulandırdı.

Bu zaman onun esebi bir ahengle öz-özüne pıçıldadığını duydum:

– Men bele heyatın… Bele yaşayışın… – sözünün arxası yeqin ki, söyüş idi, o, davamını getirmeden gerginlikle fısıldadı.


Canımı qorxu aldı. Üreyim quş kimi çırpınmağa başladı. İndi Allahdan bir isteyim vardı, tez yatıb yuxuya getsin.

Seher yuxudan oyananda onu üzü üste yatmış gördüm. Özü yuxuda olsa bele elimi tutmuşdu.

<< 1 ... 3 4 [5] 6 7 ... 12 >>