özünü zorla saxladı.

– Bele qudurmusan?

Gözlerinin içine baxıb susdum.

– Senleyem! Bu ne hereketdir? Belke şille-yumruq isteyirsen?

Sükutumu görüb acıqla soruşdu:

– Nedir, xoşuna gelmir? Yoxsa icaze almalıyam senden?

Men gözlerim dolmuş halda, titreye-titreye az qala yalvardım:

– Çıx get… Xahiş edirem senden, çıx get! Heç olmasa görmeyim… Gelme, istemirem!

– Kefim isteyende gedecem, istemese qalacam! Mene yol gösterme! Sen menim ancaq isteklerime tabe ola bilersen. Mene emr vere bilmezsen! Yığışdır buraları! Celd! – Sesini qaldırdı. – İki deqiqe vaxtın var! Ne qeder ki, elim-ayağım deymeyib, adam balası kimi emel ele!

Men qımıldanmadım.

– Vaxtın gedir! Terpen!

– Bu qeder qiymetlidiler seninçün?

– Sene verilen qiymeti bilmedin! Men de qiymetsizleri qiymete mindirirem!

– Bağışla, men bir-iki xoş söze eriyib gedenlerden deyilem! Bir baxışına atıla bilmedim qollarına, üzrlü say! Sen, görünür, asan elde etmeye verdiş etmisen, buna göre de men yorucu geldim sene.

Elşad meni dinleye-dinleye dodaqlarını gerginlikle bir-birine sıxmışdı. Sözümü ağzımda qoyub, üstüme çemkirdi:

– Çox danışırsan! Özü de mahiyyetine varmadan, fikirleşmeden danışırsan! Sözü diline getirmezden evvel ağzında bişir çıxar! Ne qeder ki, şille qulağının dibini qızdırmayıb, sakit işini gör!

– Sen rastıma çıxan güne lenet olsun!

– Vaxtın gedir! – O, sözlerimi eşitmirmiş kimi sesini bir de qaldırdı.

Çıxış yolumun olmadığını bilib, hirs meni boğa-boğa eyilib yerden götürdüyüm etir qabını termonun önüne çırpdım.

– Olmadı! – Elşad sesini bozartdı. Ve elinin tini ile etir qabını vurub yeniden yere saldı. Emr etdi. – Adam balası kimi! Forsla iş görme!

Ellerini qoltuğuna vuraraq başımın üste dayanıb meni gözledi. Ve otaqda dağıtdığım ne vardısa hamısını bir-bir mene yerden yığdırıb, sonra kinaye ile:

– Ağıllı ol! – dedi. Çıxıb getdi.

Yere çöküb, hönkür-hönkür ağladım. Xeyli sakitleşe bilmedim.

…Geceden keçmişdi. Men yatağa girmeyime

<< 1 ... 5 6 [7] 8 9 ... 12 >>