baxmayaraq hele de oyaq idim. Hele de ağlayırdım. İzah ede bilmediyim bir sıxıntı mene hakim olub qelbimi sıxır, yatmağa qoymurdu.

Elşad gelib çıxmamışdı.

Daha iki saat keçdi. Artıq sehere bir şey qalmamışdı. Göz qapaqlarım ağırlaşıb qapanırdı ki, qapı sesine gözlerimi açdım. O, idi. Ve deyesen bu gün içmemişdi. Otağa keçdikden bir neçe saniye sonra derin köks ötürdü. Ve yanından ayırmadığı üç şeyi – telefonu, siqaret qutusunu ve maşının açarını taxtın böyründeki tumbanın üstüne atıb, leng bir hereketle eynini soyunmağa başladı. Çox keçmeden gelib öz yerine uzandı. Daxili bir gerginlikle fısıldadı.

Men hemişeki kimi yene nefesimi içerime çekib, oyaq olduğumu belli etdirmemeye çalışırdım.

O, yerinde çevrikib durur, tez-tez de fısıldayırdı. Yatmağa çalışırdısa da yata bilmirdi. Vurnuxurdu. Arxamı ona teref çevirdiyim üçün üzünü görmesem de, hereketleri ve fısıltısı esebime toxunurdu. Birden öz-özüne:

– Bu ne heyatdır men yaşayıram, ilahi… – dedi. – Gecenin bu alemi küçelerde vaxt öldürürem. Seher açılsın, redd olub çıxıb gedim burdan! Bir de buralara ayaq bassam…

Men sözün bu yerinde özüm de hiss etmeden köks ötürdüm. Ve öz emelime özüm de peşman oldum. Yanlışlıqla özümü ele verdim.

Elşad bunu duydu. Bir neçe saniye sesini çıxarmasa da, sonda artıq sebir ede bilmedi. Uzaq davranmağa, laqeyd görünmeye çalışsa da, hissleri ağlına üstün geldi. Özü ile bacarmayıb, birden qefleti bir hereketle qolumdan yapışıb meni hirsle özüne sarı çevirdi. Diksinib, telaşla, qorxudan böyümüş gözlerimle onun üzüne baxdım. Elşad menim oyaq olduğumu görende daha da coşdu. Sinesi telatümle qalxıb-enmeye, gerginlikle alıb-verdiyi nefesi üzüme vurmağa başladı. Dodaqları, sifetinin ezeleleri titreye-titreye uzun, derin baxışlarla esebi-esebi meni süzdü.

– Demeli, oyaqsan!

Qollarımı sıxan ellerinin altında tir-tir titredim. Dinmedim.

– Seni öz ellerimle boğaram, yene sakit olmaram! Cehennemi yaşatdın mene bu dünyada! Cehennemi! Ele ezablar vermisen ki, mene,

<< 1 ... 6 7 [8] 9 10 ... 12 >>