düşmenime de arzu etmirem!

Mene çekdirdiyi iztirab ve acılara göre özüme hakim ola bilmedim. Bütün nifretim ve qezebimle üsyankar bir sesle dedim:

– Ne durmusan? Get sene cenneti yaşadanların yanına! Zorla saxlamamışam yanımda! Onsuz da meleşirler arxanca.

– İşine yarayır?

Acıqla gözlerinin içine baxıb, susdum. Elşad meni tebden çıxarmaq, çekdiyi ezabların ikiqatını mene çekdirmek üçün yandırıb yaxa-yaxa dedi:

– İş budur, yatağa girdiyim bütün qadınlarla bele seni düşünürem. Senin bu lenete gelmiş xeyalın onda da mene rahatlıq vermir!

Bu an meni saran qısqanclıq hissi ile onu yumruqlayıb, yastığı hirsle ona çırpdım. Meni ağlamaq tutdu. Üreyim soyumadı. Tekrar onu vurmağa başladım.

– Murdar qadınlarla gün keçirib, o çirkli ellerinle mene toxunma!

– Hmm… O qadınların yanına meni sen gönderirsen. Xeberin olsun. Mene başqası lazım deyil. Sen isteyirsen bunu! Qadın kimi qadın olsan, sonra günahı mende aramazssan!

Men qeti bir sesle, inadkarcasına dedim:

– Ayrılacam senden! Ayrılacam! Bele davam ede bilmez! Qayıdacam atam evine! Rahat yaşayarsan özünçün! Sen öz heyat yolunu çoxdan seçmisen! Meni rahat burax! El çek yaxamdan!

Elşadın siması bu sözlerimden sonra vahimeli bir ifade aldı. Qanlı-qanlı meni süzüb, qefilden sıçrayıb boğazımdan yapışdı. Meni burnu beraberinde saxlayıb, gözümün içine baxa-baxa acığından dişlerini bir-birine sıxdı.

– Çaşıb bele bir sehve yol verersen, ele atanın qapısındaca başını bedeninden ayıraram! İnan inandıqlarına ki, bunu ederem! Eşidirsen meni? Heyatınla oynama!

Eslinde bele bir fikrim yox idi. O öz sözleri ile meni nece yandırıb-yaxmışdısa, bunun evezinde ezab çekmesini isteyirdim. Gözümün yaşını töke-töke elini boğazımdan çekmek istedim. Gücüm çatmadı.

– Sen bu evden bir de kefenle çıxacaqsan! Menimle bir yerde! Birge gireceyik mezara! Neçe defe tekrar etmeliyem?!

– Sen meni qaçırdığın gün öldürmüsen! Her defe mecbur edende, onsuz da özümü mezarda hiss edirem! Meni ölümle qorxutma!

Elşad

<< 1 ... 7 8 [9] 10 11 12 >>