Nurlane. Laçın da
anadan olub. 1 yaşında esir düşüb
şerefsizlere. İki il önce tedbirlerin birinde
aşağıdakı sözleri demişdir.
“Men bu sehneye sinem dolu suallarla
çıxmışam. Birinci sualım odur ki, menim
günahım ne idi? Tedbirden evvel eşitdim ki,
burada sefirler var, xarici qonaqlar var. Sizin
her biriniz ata, ana, qardaş ve bacısınız. Men
sizi görmesem de, yeqin ki, indi siz meni
görürsünüz. Ve menim sualımın cavabını
veren zaman sizden bir xahişim var: öz
övladlarınızı menim yerine qoyun, mene
baxın ve gözünüzün qarşısına övladlarınızı
getirin, sonra suala cavab verin.
Menim anamın günahı ne idi ve anamın
betnindeki uşağın günahı ne idi? Men heç
bilmirem ki, hemin uşaq menim qardaşım
idi, yoxsa bacım. Anam da bilmedi. Onların
günahı ne idi? Bu suala cavab verin. 20 ildir
ki, meni işıq üzüne hesret qoyublar. Bunu
ermeniler etdi. Bunu Ermenistanın indiki
prezidenti Serkisyan etdi. Ve men bu
sehneden ona müraciet edirem: “Senin iki
qızın var. Her qızının bir gözünü mene ver.
Buna razısanmı? Bunu ona göre deyirem ki,
menim gözlerimin nurunu sen almısan.
Belke de sen razı olarsan, çünki gözleri kor
qoymaqla gelib prezident olmusan. Amma
menim dilim dese de, üreyim bunu demir.
Men sen deyilem. Senin qızlarının gözleri
mene lazım deyil. Menim anamı qaytar!
Qaytara bilersenmi? Menim nurumu qaytar!
Qaytara bilersenmi? Menim xoşbext
körpeliyimi qaytar! Qaytara bilersenmi? Sen
bunların heç birini qaytara bilmezsen”.
Ve size bir sual vermek isteyirem. Biz
hamımız insanıq, siz de, men de. Bes meni
bu güne qoyan, menim anamı, dayılarımı
elimden alan kimdir? Bunu insan ede
bilermi?
Suallarım çoxdur, amma menim bir isteyim
var: Men Laçınımı isteyirem, men Laçınsız
yaşamaq istemirem, men torpaqlarımızı
isteyirem, men anamı isteyirem, men ana
vetenimi isteyirem. Bu gözlerle yaşamağa
razıyam, amma Laçınımda.©