Zeyneb şokdan çıxaraq aşağı düşdü. Artıq Murada her şeyi deyeceyini bilirdi. Amma Murad qonaq otağında yox idi. Zeyneb ağlayaraq etrafa baxdı. Amma Muradı tapa bilmedi. İçinde intiqam hissi ile yanırdı. Stolun üstünnen maşının açarlarını götürüb evden çıxdı.
Süretle sürürdü maşını. Anar beyin ofisine gedecek bütün bunların hesabını soruşacaqdı. Bacısını itirmişdi. Gözleri dolmuşdu Zeynebin. Telefonu çaldı o anda. Eline götürdüyü telefonu titrediyinden düşürmüşdü. Tez telefonu götürüb Muradın zeng elediyini gördü. Açdı telefonu amma... bu telefonun üstünde o böyük qeza baş verdi. Murad telefonda gelen o siqnal seslerini ,qışqırığı eşitdiyi an telefonu elinden düşdü.
Zeyneb ise Muradın nece qorxduğundan xebersiz idi. Xebersiz idi Muradın ona bu gün evlilik teklifi edeceyinden. Bunlardan xebersiz aşırtdı bir neçe defe maşını.
Muradsa elindeki üzükle gözleri yaşla dolmuşdusa olduğu yerde qalmışdı.
Ayrılmayacağam men senden,bele bitmeyecek Zeyneb emin ol. Hele biz seninle heç ne yaşamamışıq. Hele yarım qalan xeyallarımız var. Sen çox güclüsen balacam. İcaze vermeyecem. Ölmeyeceksen. O yataqdan qalxacaqsan. Ve menim arvadım olacaqsan.
Onu istemirem bunu istemirem deye mızmızlanacaqsan toy günümüze yaxın. Mende sen ne isteyirsen onu alacağam. Yeter ki sen qalx. Yeter ki meni terk etme. Seni sevirem balacam. Seni sevirem.
Murad emeliyyat otağının qarşısında durmuşdu. Öz özüne fikirleşirdi. Her kes burdaydı. Cemil Murada destey olmaq isteyirdi. Amma Murad tek qalmaq isteyirdi. Teselli istemediyini deyirdi. Nerminse ağlamaqdan gözleri şişib qızarmışdı. Çox isteyirdi Zeynebi. Zeynebin doğma bacısı kimi idi. Cemil Nerminin yanına gelib "besdi ağladın Nermin. Eve get biz senı xeber edeceyik. Burda qalmağın menası yoxdu " dedi. Nerminse "ne danışırsan sen. Zeynebi burda qoyub hara gedim. O menim en yaxın refiqemdi. İçeride ölüm dirim savaşı verir. Sense mene eve get deyirsen. Belke de o emeliyyat stolundan heç qalxmaya"deyecekdiki Murad Nerminin bu sözünü eşidib ona

[1] 2 3 ... 8 >>