GÜNLER KEÇDİ…

Elşadın getdiyi günden xeyli vaxt ötmüşdü. Artıq bir neçe şenbe-bazarı geride qoymuşduq, amma o, sözünün üstünde durub daha rayona gelmirdi.

İlkin menim ehval-ruhiyyemden, gözlerimin tez-tez yol çekmesinden darıxdığımı hiss edirdi. Odur ki, bir defe telefonun qulaqlığını mene uzadıb, mehribancasına:

– Tax bunları qulağına görüm… – dedi. Men heç ne başa düşmesem de, emel eledim. İlkin telefonunda ne ise axtarıb aradı. Ve tezlikle qulaqlarıma gitarada ifa olunan hezin bir musiqi axıb dolmağa başladı. Çox keçmeden mahnının sözleri seslenende men baxışlarımı qaldırıb tebessümle İlkine baxdım. İlkin menim gülen gözlerimi görende üzü nurlandı. Bu, Şemistan Elizamanlının “Cenab leytenant” mahnısı idi.

Barıt qoxulu o yollar
Seni bes ne vaxt qaytarar?
Senden teselli bir zabit mundiri,
Bir cüt ulduzlu, aylı paqonlar…
Hay ver mene, cenab leytenant!
Xoş müjdeli bir savaşdan
Pay ver mene, leytenant!

Mahnının ruhumu titreden musiqisi, her sözü, her kelmesi mene Elşadı xatırladırdı. Xüsusile onu ilk defe herbi geyimde gördüyüm o günü.

Üzümdeki tebessümü tezlikle keder evez eledi. Bu mahnı mene çekdiyim hesretin özü boyda bir keder, hüzn getirdi. Qulaqlığı çıxarıb tamam sessiz dayandım. Eslinde meni boğan qeherden qurtulmağa çalışırdım. Gözlerimin dolduğunu gören İlkin mat-meettel meni süzdü.

– Men dedim sen darıxmayasan. Bu nedir?

Dillenmedim. Baxışlarımı ondan qaçırıb özümü ele almağa çalışdım. İlkin mene doğru eyilib, saçlarımı sığalladı ve başımdan öpdü.

– Yaxşı olacaq her şey… Sadece her ikinize bir az vaxt lazımdır. Düzelecek.

Men sükutumu pozmadım. İlkin mene eşitdirdi:

– İyulun 28-i doğum günüdür. Gelmemiş olmaz Beymurad! Çox güman, hemin gün gelecek. Yoxsa onda bu sebir, hövsele olmazdı.

– Kimin doğum günüdür?

– Heyat yoldaşının.

– Doğurdan? – Men heyretimi boğa bilmeyib, İlkine baxdım. Çünki bu günedek Elşadın doğum günü tarixini de bilmirdim. İlkin başını terpederek tesdiqledi. Onun bu sözleri üreyime bir

[1] 2 3 4 >>