ovuc ümid işığı sepdi.

Günler bir-birini evez etdi. İyulun 28-i de keçdi, hetta avqust ayı başladı, amma Elşaddan ses-soraq çıxmadı.

Artıq bir aydan da çox idi ki, Elşad rayona gelmirdi. Deyilene göre, son vaxtlarda atasına, İlkine zeng de vurmamışdı. Narahat idiler.

Qayınanam ise bunu bele yozurdu. Meni yandırıb-yaxmaq, qıcıqlandırmaq üçün öz ehtimallarını açıq şekilde dile getirirdi:

– Yeqin yene bası qarışıb de, hansısa leçerin qoynundadır! Birini getirib atıb üstümüze, özü de gedib kefinin dalınca! Ele bilir, men burda oturmuşam, daha onun şeherde çıxdığı oyunlardan xeberim yoxdur? Eve çatandan telefonu susmur. Guya bilmirem kimlerdir? O, bu evdekini aldada biler, meni yox!

– Besdir, ay ana, gelin eşidir, ayıbdır! – İlkin yene haqsızlığa dözmeyib, anasıyla üz-üze dururdu.

– Eşitsin! Men ne danışdığımı yaxşı bilirem!

Bütün bunları duyduqca ezabım mine qatlanır, sessiz-sedasız göz yaşı tökürdüm.

İki gün sonra qayınatam İlkini qardaşından bir xeber öyrenmek üçün Sumqayıta gönderdi. İlkin hava qaralmadan evde oldu. Gözlerimi onun üzündeki ifadeye zillemişdim ki, gören ne deyecek. İlkin sakit ehval-ruhiyyede idi. Menim üzüme yansımış heyecanımı görüb, bir gözü mende, ata-anasına öyrendiklerini dedi:

– Poliqondadır… 10 günlük gedib. Telefonu da herbi hisseye qoyub, gedib. Buna göre zeng çatmırmış. Yoldaşları dedi ki, bir neçe güne qayıdacaqlar.

Ele bildim üstümden yük qalxdı. Asudelikle nefes aldım. Menim rahatlaşdığımı gören İlkinin üzünde tebessüm dolandı. Bu bir ayı qayınanamın şübhe dolu sözleri beynimi bir qurd kimi gemirmişdi.

– Yaxşı, bes bu bir ayda harada imiş? – İlkinin dedikleri qayınanamı, görünür, qane etmemişdi.


– Gelende özünden soruşarsınız. Esas odur, salamatdır! – İlkin qısa cavab verib, anasının suallarından yayınmaq üçün öz otağına keçdi.

Düz bir hefte sonra gece yarısı saçlarıma sığal çeken elin teması ile yuxudan oyandım. Elşad herbi geyimde, üz-gözünden yorğunluq, yuxusuzluq yağa-yağa mene baxır, buna

<< 1 [2] 3 4 >>