reğmen xefifce gülümseyirdi. Yerimde dikelib gözlerimi ovuşduraraq tam ayılmağa çalışdım. Mene ele geldi ki, gözlerim meni aldadır. Yatmazdan evvel onu düşünüb ağlamış ve belece de yuxuya getmişdim. Bu sebebden ele sandım xeyal görürem.

– Menem… Yuxu görmürsen… – Elşadın dodağı qaçdı.

Boynuna ne vaxt sarıldığımı bele bilmedim. Berk-berk boynunu qucdum. O da meni bağrına basıb, xeyli buraxmadı. Öpüb qoxulaya-qoxulaya:

– Sensiz bir günüm olmasın! Men bilirem ne çekdim bu qeder vaxtı! – dedi.

Qollarımı boynundan götürüb, utana-utana üzüne baxdım. Bir anın heyecanıyla öz hereketime sıxılan kimi oldum.

Elşad günün altında yanıb qaralmışdı. Bir az da sarıbeniz olduğu üçün rengi boğulub qalmışdı.

– Yemek hazırlayım?

– Yox, heç ne lazım deyil. – O, yorğun bir sesle dillendi. Ve elave etdi. – Bu gün gelib çıxmışıq. Herbi hisseye çatan kimi icaze alıb düzeldim yola. Sabahı gözleye bilmedim.

Duşa girib çıxandan sonra gelib yatağa uzandı.

– Off… Ev kimisi var beyem? Neçe gündür yuxusuzam… – Bir qolunu gözlerinin üstüne qoyub, yatmağa hazırlaşdı. Yatmaq isteyende hemişe bu qaydada yatardı. Bir qolu gözlerinin üstünde. Elşad veziyyetini pozmadan mene: – Gecen xeyre, pişiyim, sabah danışarıq, – dedi.

Men tesdiqledim. Öz halına onu gülmek tutdu:

– Gör ne gündeyem, dilim söz tutmur. Sabah sene doyunca baxım, sene sarılım, ne bilim e, ne istesen onu edim… Durum qulluğunda…

Onun yorğun halda öz-özüne bele danışmağı meni için-için güldürdü. Amma sesimi çıxarmadım. Tebessümle, oğrun-oğrun onu süzdüm. Gözlerime inanmağım gelmirdi ki, o, gelib, yanımdadır.

Elşad yuxuya gedenedek gözledim. Yatdığına emin olandan sonra üstufca yanına yaxınlaşıb, ehmalca ona qısıldım. Üzümü qolunun altında gizledib bu şekilde yuxulamağa çalışdım. Aradan keçen bu müddetde o qeder hesretini çekmişdim ki, indi ona bir nefes qeder yaxın olmaq, varlığını yanımda hiss etmek isteyirdim. Amma yene de ondan xebersiz. Çünki cesaretim çatmırdı hiss etdiklerimi dilime getirib,

<< 1 2 [3] 4 >>