“Temiz bir vicdan qeder yumşaq yastıq yoxdur.”

Anonim

Qaranlığa öyreşmiş canam. Bezen sahibimin meni çağırdığını eşidirem, lakin semimi olmadığını çox keçmemiş anlayıram. Bes, bu, ne zaman olur ve sahibimin semimiyyetsizliyinden nece emin ola bilirem? Bu, daha çox, uzaqdan mene seslenirmiş, bağlı qalmış diger yüzlerle ehtişamlı qapının ve bir-birilerine benzeyen qaranlıq dalanların arasında menim tozlu-paslı qapımı axtararken, indice desteye uzanacaq ve meni görer-görmez doyunca ağlayacaqmış kimi olsa da, qapımın ağzında ayaq saxladığı ve tereddüdle ötüb keçdiyi zamanlar olur. Bele vaxtlarda, gec-tez yeniden geleceyine emin halda qaranlıqda gülümseyir, onun uzaqlaşmasını izleyirem.

Penceresiz, işıqsız ve havasız şeraitde saxlanırıq. Elbette, bu şeraitsizliyin sebebkarı abır-heyadan mehrum sahibimden başqası ola bilmezdi. Çünki, en önemli anlarda yanımıza yaxın durmamaq üçün, hetta otağımızı birdefelik unuda bilmek üçün nece hoqqalar çıxartdığını her kes çox yaxşı bilir.

Artıq burada tek olmadığımı, yeqin ki, siz de anlamış olarsınız; Sağ terefimde ferqli kateqoriyalardan günahlar qruplar şeklinde, belibükük, bir-birilerine qısılmış veziyyetde ses-küy edirler. Bu mavi mexluqlar nelerden danışırlar bu qeder, deye qulaq verdiyim vaxtlar olub. En çox behs etdikleri mövzular – insanlıq halı, baş vermeli olanların tebiiliyi ve qaçılmazlığı, özlerinin ise esasen mesum ve çox vaxt da cezbedici olmaları, varlıqlarından qetiyyen utanmamalı olmalarıdır. Hetta bir neçe gün önce, aralarından uzunsaçlı biri qeribe ses tonunda “Men eslinde mavi deyilem, qırmızıyam. Mene diqqetle baxın!” – deyerek, her kesin göre bileceyi qeder havaya yükselmişdi, sebebini ve bunu nece bacara bildiyini izah etmeye ehtiyac duymamışdı. Her şey bir göz qırpımında baş vermişdi. Sonda, sahibimizin ağlına gelen şeyin ne olması müemma olaraq qaldı ve bu hadise bir müddet sonra unuduldu.

Sol terefimdeki daha qaranlıq küncde ise, sayını menim bele unutduğum kiçik-kiçik utanclar lal-dinmez

[1] 2 3 ... 6 >>