büzüşübler. Eslinde, özlerinin ağrılı üz ifadeleri, ekser vaxtlarda aşağıya dikilmiş gözleri ve özlerini qucaqlayıb oturmaları ile bir növ sevimli göründüklerini deye bilerem. Lakin, teessüf ki, qapımız bir az evvel qeyd etdiyim sebeblerden çox nadir hallarda açıldığı üçün, otaqda başqa nelerin olduğunu helelik deqiq deye bilmirem.

Ümumiyyetle, ilk önce sizi rahatlatmaq üçün buradakı her hansı bir mexluqun meni incide bilmeyeceyini mütleq qeyd etmeliyem. Eslinde, her fürsetde ezab veren ele özümem. Yeni ki, qaranlıq otağımızdakı utanclar qeder sakit ve özüneqapanmış durmağıma aldanmayın siz. Gün işığı ile canlarına velvele salmağa hemin otaq yoldaşlarımdan başlayıram. Hetta en arsız ve en ikiüzlü bir günahın nece qorxunc acıyla qıvrıldığını, peşmanlıq içinde, utanclarınkına benzer tesirli bir sessizliye qapandığını söyleye bilerem. Elbette ki, belesine inanacaq qeder sadelövh olmadığımı söylemeye ehtiyac yoxdur. Çünki kim olur-olsun, bu günah tayfasına heç vaxt etibar etmez!

Halbuki, aralarında her zaman kesiyine mexsus olan, her cür yanlış ve axmaq davranışlar, en aşağılayıcı ve heqaretdolu anlar, qorxaqlıqlar, yersiz ve ekseriyyeti ise anlamsız olan boşboğazlıqlar, qaçırılmış fürsetler, yarım-yamalaq ve yalançı sevgi etirafları, ilk öpüşme tecrübesi, ehtiraslı röyalar ve xecaletveren, iyrenc fikirler de olan utanclar sessiz olmaları ile yanaşı, hem de zerersizdirler, onlardan qorxub-çekinmeye deymez. Bezilerini tanımadığımı ve menle her hansı birbaşa elaqeleri olmadıqlarını düşünsem de, buraya menim ucbatımdan düşdüklerini iddia edenlerin olduğunu aralarındakı pıçıltılardan bilirem.

Madam ki, mene de söz haqqı verildi, demeli, bezi şeyleri ifade etmek vaxtı yetişib! Diger terefden ise, öz-özüme “Dayan, danışma! Qoy, her şey evvelki kimi gizli qalsın!” – deyirem, amma özümü tuta da bilmirem. Belke, tutmaq istemirem, ne bilmek olar! Bu yaramaz sahibimin de daim meni gizlinde saxlamağa, sesimi basdalamağa çalışmasından çox yaxşı xeberdaram. Bununla bele,

<< 1 [2] 3 4 ... 6 >>