Yazar: AFA. Q




Yaz feslinin son günleri olmasına baxmayaraq, gece sanki tufan qopurdu. Şiddetli külek gece yarısından sonra öz yerini yağışa vermişdi. İri yağmur damlaları pencereni döyecledikce, Nazende daha da berk hönkürürdü. O, bu yolla canındakı ağrını, ezabı atmağa çalışırdı. Bu gece göy üzüde onun üçün ağlayırdı. Qara bextine, yarım qalan ve heç yaşaya bilmediyi sevdasına ağlayırdı. Ellerini yumruq halında sıxıb dizlerine döyecleyir, özünü sakitleşdirmeye çalışırdı. Kimi günahlandıracaqdı? Onu sevmeyen Camalımı yoxsa qızının heyatını heç sayan ailesinimi? Ağlayıb özünü öldürsede artıq heç bir faydası yox idi. Ne ede bilerdi ki? Camalın ona olan hisslerinden bele xebersiz idi. Bu bilinmemezlikle nece mübarize aparacaqdı axı? Biranda ağlına nese gelmiş kimi yerinden sıçrayıb dolabı qarışdırmağa başladı. Eline aldığı kitabı bağrına basıb gözlerini bir - birine sıxaraq iç çekdi. Ad gününde Camal almışdı ona. İlyas Efendiyev - Körpüsalanlar... Neçe defe oxumuşdu sayını unutmuşdu artıq. Camal almışdı varmı daha ötesi... Her setirinde onun qoxusu vardı Nazendeye göre. İndi bu yarımçıq sevgi hekayesinden geriye bir tek bu kitab qalmışdı.
Gece qopan tufan elektrik xetlerini qopardığından, kend qaranlığa qerq olmuşdu. Camalın, sabahkı görüşün heyecanından gözlerine yuxu getmirdi. Yatağında dikelib eli ile çenesini sıxdı. Nazendenin saf üzü, uzun kirpiklerle ehatelenmiş qehve rengli gözleri, yumru sifetine ayrı yaraşıq qatan balaca burnu, nazik dodaqları bunun yanı sıra mesum baxışları, ince beline qeder uzanan xefif buruq saçları ağlına gelmişdi yene. Eslinde heç ağlından çıxmırdı ki... Baxışlarını qaranlığa sabitleyib "Naz" deye pıçıldadı. Uzune yayılan tebessümle daha da xoşhal olurdu. Nazende her şeyi ile Camalın üreyine işleyirdi. Ayağa qalxıb kitabın arasından götürdüyü şekli bağrına basdı. Mektebde çekilmişdi şekil. Yanlarında başqaları olsada Camal tek Nazende olan hissesini kesmişdi. Ağ - qara bu şekil Camal üçün çox eziz, çox deyerli idi. Qaranlıqda

[1] 2 3 ... 6 >>