Yerinden qalxıb eynini geyindikden sonra güzgü qarşısında dayandı. Öten 6 il onu daha da yaraşıqlı bir gence çevirmişdi. Hündür boyu, ezemetli duruşu, sert baxışlarının xüsusi yaraşıq verdiyi siması ile Camal, esl Qafqaz kişilerine xas xarizmaya sahib idi. Universiteti bitirdikden sonra Bakıda işlemeye başlamışdı. Çalışdığı yerde Camalın yaraşıqlı görkemine aşiq olan qızlar olsa da o, heç kime üz vermirdi. Universiteti beraber bitirdiyi Arif adlı oğlanla eyni evde yaşayırdı. Arifin 4 yaşı varmış ailesini itirdiyinde. Ata - anası onu qonşuya emanet edib qohumlarının evine gedibmiş. Yolda qeza olub ve onların heyatını xilas etmek mümkün olmayıb. Yaxınları ise onu uşaq evine qoyub. Ancaq Arif her çetinliye sine gererek oxuyub ve öz heyatını yeni başdan çizib.
- Ne gözünü döyürsen? Çayını iç gecikirik.
Arifin sesine Camal fikirlerinden ayılıb masaya oturdu. 6 ilde Arif onun ailesi olmuşdu o, da Arifin. Bir - birilerine dayaq olmuşdu iki dost. Camal Bakıya geldiyi günden bir defe de kende dönmemişdi. Bezen atası, bezen de anası onu görmeye gelirdi lakin o, getmirdi. Soruşulduqda ise "işim çoxdur" deyib keçişdirirdi. O kend Camalın ilk sevgisini, ilk qelb qırıqlığını xatırladırdı. Bütün bunlardan sonra nece döne bilerdi? Arifde bu meselede susub qalır, heç ne demirdi çünki bilirdi dostunun orda ne yaşadığını. Öten iller erzinde Camalın qelbindeki yaranı unutması üçün az çalışmamışdı. Amma uğursuz olurdu. Camal qelbinin qapılarını ele bağlamışdı ki, açmaq mümkünsüz idi.
- Camal, bu gün geleceksen?
- Axşamdan bura beynimin etini yemisen. Dedim ki, gelecem.
- Yaxşı men çıxıram. Axşam saat 5 - de unutma.
Camal başını yelleyib zorla sezilecek tebessümünü üzüne yerleşdirdi. Arifin dostlarında birinin ad günü idi ve o, israrla Camalında gelmeyini isteyirdi. Yemeyini bitirdikden sonra işe getmek üçün evden çıxdı. Binadan çıxmazdan evvel xatırladı ki, dünen heç poçt qutusuna baxmayıb. Arife nadir hallarda mektub gelerdi ona göre poçt qutusunun açarları Camalda olurdu.

<< 1 2 3 [4] 5 6 >>