qelbi köz kimi qovrulurdu. Bezen düşünürdü ki, qısa müddetlik kende getsin. Ele o anda da fikrinden daşınırdı. Qorxurdu ki, Nazendenin başqası ile xoşbextliyini görse ordaca bağrı çatlar. Ya da gördükleri onu qıcıqlandırar ve Nazendeye bedbextlik arzu eder. En çox bundan qorxurdu. Ona bedbextlik dilemekden. Bir defe cesaretini toplayıb bacısından soruşmuşdu. Rayonda yaşadıqlarını ve kende nadir çox az geldiklerini de bacısı demişdi. Göresen meni unudubmu? Menim qelbim Nazende deyib atarken o, meni xatırlayırmı?
Camal düşünceler içerisinde ne zaman yuxuya daldığından xebersiz seherin erken saatlarında yuxudan oyandı. Ele oyanar - oyanmazda ilk gördüyü Nazendenin şekili olmuşdu. Yatağından qalxıb hazırlandıqdan sonra otaqdan çıxdı. Arif her zaman olduğu kimi erken qalxıb seher yemeyi üçün süfreni hazır etmişdi.
- Heyranam senin enerjine.
Xefif tebessüm edib masaya teze eyleşmişdi ki, qapı döyüldü. Qalxıb qapını açdığı zaman kandarda dayanan poçtalyonu görüb qaşlarını düyünledi.
- Camal Ağayev?
- Menem.
- Teleqramınız var.
Camal kağızı alarken hiss etmişdi sanki olacaqları. "Atan xestexanadı. Tecili gelmelisen". Yavaşca küreyini divara yaslayıb özünü tarazlamağa çalışsada alınmırdı. O, da her övlad kimi atasını idealı olaraq görürdü ve indi idealının xeste olduğunu bilmek yıxmışdı Camalı. Tecili kende getmeli idi. Düşündüyü tek atası olduğu üçün orda yaşadıqları ağlının ucundan bele keçmirdi.
Camal başını avtobusun penceresine dayayıb gözlerini sıxdı. Arif her zaman olduğu kimi indi de Camalın kömeyine çatmışdı. Bele ki, lazım olanları toplayıb balaca bir yol çantası hazırlamışdı. Hemçinin iş yerinden icaze almaq işini de öz boynuna götürmüşdü. Camal o cür dosta sahib olduğu üçün özünü şanslı hesab edirdi. Nazendesiz iller ona bir tek şey qazandırmışdı, o da heqiqi bir dost olan Arif idi.
Camal yol boyu atası üçün dua ederek çatmışdı rayona. Ele birbaşada rayon xestexanasına gelib içeri daxil oldu. Qapıdan girer - girmez anası ve bacıları onu ele

<< 1 [2] 3 4 ... 6 >>