idi. Camal başını eyib baxışlarını yere zilledi.
- Çalış bundan sonra her zaman yaxşı ol... İzin verme birde seni kimse incitsin... Men seni bele görmek istemirem.
"İzin ver yanında olum, yaralarını men sarım" demek isteyirdi amma deye bilmezdi. Güclede olsa cümlesini tamamlayıb baxışlarını etrafda gezdirmeye başladı.
- Camal, men artıq daha yaxşı olacam. Qismet olub bir müddet sonra yene qarşılaşsaq emin ol qarşında evvelki Nazendeni göreceksen... Sence bunu bacararam?
Camal inanırdı ona. Bilirdi ki, Nazende bir qerar veribse, bu yoldan geri dönmeden mütleq dediyini edecek. Onun sualı ile keçmişe getmişdi fikirleri...
- Naz, ne olub sene? Ağlayırsan?
- Camal men tarix dersinden “2” almışam.
- Buna göre ağlayırsan? Naz, qurban olum ağlama.
- Sabah tarix dersinden sual – cavab olacaq ve men heç ne bilmirem.
- Sabaha kimi vaxtın var öyenersen.
- 6 vereqdi. Sence bacararam?
- Bacaracaqsan inanıram men sene.
O zaman Nazende 5 - ci, Camal ise 7 - ci sinifde oxuyurdular. O gün de Nazende, Camalı yanıltmamışdı. Ezmle dersini öyrenmiş hemin sual - cavabdan ela qiymet almışdı.
Camalın üzünde tebessüm öz yerini almışdı bu epizodu xatırlarken.
- Niye gülürsen?
Nazendenin sesine fikirlerinden ayılıb ona teref döndü.
- Yadındadır tarix dersine hazır deyildin?
- Yadımdadır.
- O gün de menden soruşmuşdun bacararammı deye. Ele o gün de emin idim adım kimi. Senin isteyib de bacarmayacağın, öhdesinden gele bilmeyeceyin bir şey ola bilmez. Bilirem yene bacaracaqsan yene dimdik ayaqda qalacaqsan.
Xeyli zaman olmuşdu ona bu cür inanıb destekleyen biri olmayalı. Ürekden gülümsemişdi Nazende Camal sayesinde. Onun sözleri gücüne güc qatırdı. Artıq ailesine her şeyi danışa bilmekden çekinmir, heyatını deyişdireceyine inanırdı.
- Sağol mene inandığın üçün. Men artıq eve gedim... Gecen xeyre.
- Gecen xeyre Naz.
Camalın sesi o qeder cılız çıxırdı ki, özü bele eşitmekde çetinlik çekirdi. Daha sonra qalxıb ağır addımlarla ordan uzaqlaşaraq qaranlığa qarışdı. Nazende de

<< 1 [2] 3 4 ... 6 >>