MENİM TENHA GÖZELİM.

Afa. Q

Bölüm 11.

Hıçqırıq sesleri etrafı öz ağuşuna almışdı genc qadının. Atasına yanında ehtiyacı vardı, orda qara torpaq altında yox. Hem de çox ehtiyacı var idi. Qem - qüsse qelbini ele esir almışdı ki, yazıq qız özünü boğulurmuş kimi hiss edirdi. Onun hessas qelbi artıq bu qeder yükü daşıya bilmirdi.
Axşam düşürdü artıq. Nazende atasının mezar daşını öpüb getmek üçün arxasını döndü. Geri döndüyünde yerindece donub qaldı. Camal orda dayanmışdı... Son derece meyus baxışlara izleyirdi Nazendenin perişan halını.
- Naz...
Sakitce pıçıldasada Nazende duymuşdu onun sesindeki kövrekliyi. Bir neçe addım atıb aralarındakı mesafeni yox ederek Camal ile üzbeüz dayandı.
- Çox yoruldum.
Qeyri - ixtiyari dodaqlarından tökülen kelimeler Nazendenin keder dolu olduğunu gösterirdi. Camalın qelbi paramparça olurdu sevdiyi qadını bele gördükce.
- Men yanındayam Naz.
Deye bilmişdi sadece. Baxışlarını bir - birine kilidleyib susmuşdu her ikisi. Ancaq gözleri susmurdu... Nazendenin baxışları çaresizliyini göstererken Camalın baxışları güven verirdi sadece.
Yan - yana addımlayaraq mezarlıqdan çıxıb kende teref getmeye başladılar.
- İşin necedi? Rahatdı her şey?
- He çox yaxşıdı... Yaxşı ki, bu iş oldu yoxsa ne olardı düşünmek bele istemirem. Orda menim işlemeyim üçün kim kömek edibse Allah ondan razı olsun.
Camal gülümseyerek baxışlarını Nazendenin üzünde gezdirdi.
- Allah o, adamı sevdiyine qovuşdursun.
- Amin.
Getdikce hava qaralır, el - ayaq çekilirdi. Amma Nazende ve Camal yol bitmesin deye addımlarını getdikce yavaşladırdılar. Nazende bunların yalnış olduğunu bilsede üreyine söz keçire bilmirdi. Camal ile addımladığını bilmek qelbini huzurla doldururdu. Belece eve çatmışdılar.
- Naz,
Heyete daxil olmadan Camalın seslenmesi ile ayaq saxladı.
- Beli,
- Olar biraz danışaq?
Nazende etrafa boylanıb kimsenin olmadığından emin olduqdan sonra keçib qapı önündeki köhne oturacağa oturdu. Nazende Camalın ne haqda danışmaq istediyini bilirdi.

[1] 2 3 ... 6 >>