budur, indi qerar senindi Camal.
Fereh xanım sözünü bitirib öz otağına keçerken qapını hirsle nece çırpmışdısa her kes dik atıldı.
- İstedyin bu idi? Bir ifrite ilana göre anamı saldığın hala bax.
- Feride, besdi sende yanan yere benzin tökdün. Camalın halını görmürsen?
Camal heqiqetende perişan görünürdü.
- Oğlum, bu iş alınmaz. Heç senin öz anan qebul etmir, başqaları nece qebul edecek? Arxanca here bir söz deyecek. Olduğun yerde her zaman pıçıltılar gezecek. Bu qeder şeyi qaldıra bilmezsen. Heç kim qaldıra bilmez.
Araya derin bir sükut çökmüşdü... Sessizliyi ilk Camal pozdu.
- Ata, men özümü bildim bileli yalnızca Nazendeni sevmişem. O, başqası ile evlendiyinde bele onu sevmeyi qelbime qadağan ede bilmedim. Her zaman men geleceyimde onu xeyal edib, onu diledim... Ata, men Nazendeni çox sevirem ve onsuz yaşaya bilmerem. Onu bu defe de itirsem, dayana bilmeyecem. Ya bu işe razılıq verin ya da menim üzümü bir daha görmeyeceksiniz.
Camal cümlesini tamamlayıb ağır addımlarla evden ayrıldı. Qelbi çox qırılmışdı ailesinden yana. Atası sert danışmamışdı amma anası dinlemeden, oğlunu başa düşmeye çalışmadan sert reaksiyasını ortaya qoymuşdu. Camal elbet bilirdi çetin olacaq amma bu qederinide gözlemirdi. İlk zerbeni başqalarlından gözlerken öz doğmaca anasından almışdı. Fereh xanım her şeye göre Nazendeni günahlandırıb oğluna laiq görmediyini söylemişdi. Bu çox yalnış idi...
Nazendenin dedikleri olurdu, haqlı çıxırdı yeni. Onun yaşadıqlarına göre qınanması dünyanın en edaletsiz davranışı idi ve bu edaletsizliyi Camalın öz anası ve bacısı göstermişdi. Nazende dünyanın en mesum insanı idi. Onun ne qelbinde ne de gözlerinde pisliye, günaha esla yer yox idi. Ere gedib boşanmış olması onu günahkar etmirdi, ede bilmezdi. Nazende hele de tertemiz idi.
Ayaqları Camalı her zaman olduğu kimi indi de Nazendenin mehellesine getirib çıxarmışdı. Axşam olduğundan etrafda heç kim göze deymirdi. Camal bir müddet qaranlıq küçeni izledikden sonra dayana bilmeyib yeniyetmeler

<< 1 2 [3] 4 5 >>