MENİM TENHA GÖZELİM.

Afa. Q

Bölüm 17.

Nazende yaşlı gözlerini pencereden gecenin qaranlığına sabitlemişdi. Göy üzündeki sayrışan ulduzların arasında ay, tek qaşlı üzük kimi parlayırdı. Nazende başını pencerenin kenarına yaslayıb gecenin esrarengiz menzeresini izlese de, fikri yaşananlarda idi. Bezen yox olmağı dileyirdi ve ele o an Camal gelirdi ağlına, onun gülüşü, baxışları gelirdi ağlına. Hemin vaxt Nazendenin üreyi ele süretle döyünürdü ki, yerinden çıxacaqmış kimi olurdu. O zaman anlayırdı ki, Camalın varlığı bele yetir ona.
Yavaşca başını çevirib saata baxdı. Gece yarısını çoxdan keçsede Camal hele de eve gelmemişdi. Tedirginlikden narahatçılıqdan yazıq qız ağlamaq derecesine çatmışdı. Camal onu heyata bağlayan tek şey idi. Onun bir yanı eksik qalmasın deye edirdi bunları. Ancaq Camal onu başa düşmemekde direnirdi.
Otaqda var - gel etmeye başlamışdı ki, heyet qapısının sesini eşitdi. Camal gelmişdi... Heyecandan Nazendenin eli - ayağı titrese de buna fikir vermeden otağın qapısını açdı. Ele qapını açar - açmaz etrafa içki qoxusu yayılmışdı. Camal sanki Nazende yoxmuş kimi yanından ötüb yatağa teref addımladı. Köyneyini çıxarıb yerine uzanaraq gözlerini yumdu. Bu qeder zaman olmuşdu onlar evleneli, Camal tek bir gün bele Nazendeni qucaqlamadan yuxuya getmezdi. Hetta yorğun bele olsa bu alışqanlığından el çekmezdi. Yerine uzanıb bir qolunu açar:
- Gel bura Naz, seni qucaqlamasam yorğunluğum çıxmaz. - deyirdi.
İndi ise küreyini qıza çevirmişdi. Nazende alınsa da başa düşmeye çalışırdı. Belli idi ki, Camalın qelbi çox qırılmışdı. Ancaq Nazendenin de bu yoldan dönmek fikri yox idi. Yaxınlaşıb yatağın kenarına oturdu.
- Camal, danışmalıyıq.
- Yatmaq isteyirem Naz.
- Bilirem yatmırsan. Danışmalıyıq.
Camal heç bir söz demeden yorğanı başına çekdi.
- Uşaqlıq etme, qurban olum dinle meni.
Camal aniden yatağında dikelib Nazendenin qollarından tutdu.
- Neyi dinleyim axı sen mene ne dediyinin, menden ne istediyinin ferqindesen?
- Camal, isteyirem

[1] 2 3 ... 6 >>