MENİM TENHA GÖZELİM.

Afa. Q

Bölüm 18.

- Camal.
Dodaqucu adını pıçıldayıb qaçaraq çöle çıxdı.
- Burda ne işin var?
- Naz.
Camal qaçaraq Nazendenin qarşısında dayandı ve biranda onu bağrına basdı. Ele möhkem qucaqlamışdı ki, az qalırdı qızın nefesi kesilsin. Eli ile örpeyini geri itib alnını, saçlarını tez -tez öpüşlere qerq edirdi. Sanki illerdir bir - birilerini görmürdüler. Nazende de qollarını Camalın beline dolayıb sinesine qısıldı. Göz yaşları yanağı boyu cığır açarken yavaşca pıçıldadı.
- Burda olmamalısan.
- Sende... Senin yerin menim yanımdı.
- Bir neçe gün... İnan ki, bele daha yaxşıdı. İkimiz üçün de... İndi sen get.
Camal Nazendenin üzünü elleri arasına alıb dodaqlarını alnına sıxdı.
- Bağışla meni Naz, ne olar bağışla. Heç qebul etmemeli idim, bu işe heç razı olmamalı idim.
- Yox ezizim, esas sen meni bağışla. Bunu daha evvel etmeli idim, gecikdiyim üçün meni bağışla.
- Biz ayrılmamalıyıq.
- Biz ayrılmadıq ki?
Camal dodaqları ile Nazendenin yanaqlarını qurulayıb alnını alnına dayadı.
- Bu axşam burda qal amma sabah evde ol. Seni görmesem qala bilmerem.
- Yaxşı.
Ne Camal aralanırdı ne de Nazende. Deqiqeler irelilesede onlar eyni veziyyetde dururdular.
- Gec oldu Camal, get daha.
- Seher geleceksen?
- Gelecem.
Camal bir daha Nazendeni öpüb leng addımlarla qapıya teref getmeye başladı. Tez - tez geri baxdığına göre Nazende üzüne gülüş yerleşdirdi. Yalan idi tebessümü... Bu o qeder belli idi ki... Yazıq qızın canı ele çox yanırdı az qalırdı bağrı çatlasın. Öz elleri ile erini başqa qadına gönderirdi. Camal qapıdan çıxar - çıxmaz Nazende üreyinde derin bir sancı hiss etdi. Ele berk bir sancı ki, getdikce bütün vücuduna yayılırdı. Daha da dayana bilmeyib dizleri üste yere çökdü. Yasemen ve Mehbube qaçaraq heresi bir qolundan tutdu ve bir teher eve apardılar. Nazende ne dinib - danışır ne de ki, ağlayırdı. Yatağa uzadıb üstünü örtdükden sonra Yasemen yatağın küncüne oturdu.
- Bibi, qurban olum heç olmasa ağla üreyini

[1] 2 3 ... 6 >>