ağzına tutaraq hamam otağına qaçdı. Doyunca ağlamışdı o gece, saatlarca... İçinde ki, qorxuyu, esebi, acıyı atarcasına hönkür - hönkür ağlamışdı.
El - ele tutuşub hekimin ne deyeceyini gözleyirdiler.
- Nazende xanım, bilirem çetindir ancaq ilkin olaraq siz özünüz hazır olmalısınız. Xerçeng xesteliyinin müalicesi biraz ağırdır bunlara dözmelisiniz.
- Hekim, müalicesiz ne qeder vaxtım var?
- 6 ay.
- Ele ise men müaliceni qebul etmirem.
- Ne? Bu ne demekdir?
Camal aniden çığırdı.
- Ezizim, dinle meni.
- Naz, senin ağzından çıxanı qulağın eşidir? Bu ne demekdi?
Nazende üzünü hekime tutdu.
- Bize biraz izin vere bilersiniz?
- Elbette.
Hekim otaqdan çıxdıqdan sonra Nazende baxışlarını Camalın üzünde gezdirdi.
- Ezizim, ne olar meni başa düşmeye çalış. Müalicelerin heç bir işe yaramayacağını hiss edirem.
- Naz, sen ne danışırsan? Hiss etdiklerin tamamen cefengiyyatdan ibaretdir. Müalice alacaqsan bu qeder.
- Camal, ikimizde bilirik ki, bu illetin müalicesi yoxdur. Qalan 6 ayımı xestexanalarda, iyne - dermanlarla, ximyalarla mehv etmek istemirem. Onun evezine evde, uşaqlarla, ailemle ve en esası seninle keçirmek isteyirem.
- Yox buna izin vere bilmerem.
- Xaiş edirem ezizim, bunu mene çox görme.
- Yene meni düşünmürsen.
Camalın kövrek sesi qısılarken Nazende acı - acı gülümsedi.
-Düz deyirsen... Bu defe düşünmürem... Bu defe tek seni yox heç kimi düşünmürem. Sadece özümü öz canımı düşünürem.
Camal ne qeder dil töksede heç bir faydası olmamış Nazende dediyinden dönmemişdi. Camal en sonunda elacsız qalıb razılaşmışdı. O günler Camalın heyatının en acı günleri idi. Sevdiyi qadını torpağa tapşıracağı günün yavaş - yavaş yaxınlaşdığını bilmek onu her gün biraz daha mehv edirdi. Günler bir - birini evezledikce Nazende şam kimi eriyirdi. Camal da onunla beraber... Firengiz Nazendeye gözü kimi baxırdı. Sanki ona vefa borcunu qaytarırdı. Bir an bele gözünden qoymur bir boşqabı bele qaldırmasına izin vermirdi. Getdikce Nazendenin ağrıları şiddetlenirdi.

<< 1 ... 4 5 [6] 7 8 9 >>