Bir neçe saat sonra Elşad hazırlanıb şehere yola düşdü. Mene göre bu qeder yubanmışdı. İndi ise geceni yuxusuz halda sükan arxasında yol gedecek, dincini bele almadan seher işe çıxacaqdı. Bunları düşünende ona üreyim ağrıdı.

Onu ötürmeye heyete enmişdim. Gedirdi deye dolub durmuşdum. Bu gün olanlardan sonra, açığı, getmesini istemirdim. O, maşına doğru gedende dözmeyib, arxasınca dillendim:

– Meni burda atıb gedirsen, kim bilir, bir de ne vaxt qayıdacaqsan.

Çevrilib narazılıqla meni süzdü:

– Atıb getmirem. İşe qayıtmalıyam. Yene eyni sözü deyirsen?

Men doluxsunmuş halda başımı aşağı saldım. Elşad soruşdu:

– Gelmeyimi isteyirsen?

Dinmedim. Elşadın ise bu gergin vaxtında meni gözlemeye sebri, hövselesi qalmadı.

– Belke cavab veresen?

Men ne qeder cehd etdimse, o sözü dilime getire bilmedim. İstedim özü başa düşsün, amma Elşad o ehvalda deyildi.

Cavab vermek yerine elimi ağzıma tutub, hönkürtümü boğmağa cehd etdim. Elşad halımı görüb, belli ki, yene üreyine söz keçire bilmedi. Tekrar ayaq saxladı. Ve qollarını yana açıb meni yanına çaqırdı. Heyetde heç kimin olmamasından üreklenib, ireli yeridim. Ağlaya-ağlaya deli kimi ona sarıldım. Üzümü köksünde gizledib hönkürdüm. Elşad bir xeyli meni buraxmadı. Üzünü saçlarımın arasında gizledib derin-derin qoxuladı. Sakitleşmediyimi görüb, çiyinlerimden yapışdı, üzüme baxa-baxa dodaqlarını bir-birine sıxıb, fısıldadı. Sonra narazılıqla öz-özüne deyindi:

– He, Elşad! İndi gel bu ehvalla bu qeder yolu get görüm, nece gedirsen! – Qısa bir sükutdan sonra mene irad tutdu. – Sen menim qesdime durmusan?

Hıçqırıqlar içinde başımı aşağı eydim.

– Get yat, gecdir.

Yerimden terpenmedim. Meni telesdirdi:

– Get, get.

Men Elşadın yanından kenara bir addım bele ata bilmedim. Saçım onun köyneyinin düymesine dolaşmışdı. Elşad saçımı yaxasındakı düymeden açıb çıxarmağa çalışa-çalışa yene de narazılıqla öz-özüne deyindi:

– Lenet şeytana. Bu qız meni yolumdan edecek. Seher işde olmalıyam axı

[1] 2 3 4 >>