men!

Men göz yaşlarım yanağıma süzüle-süzüle onun nece elleşib-vuruşduğunu seyr edir, hele indiden hesretini çekmeye başlayırdım. Nehayet, menden qurtula bildi. Onun telebi ile eve doğru üz tutdum. Eyvana çıxanda dönüb bir de ona baxdım.

Elşad sükan arxasına keçse de çiyninin üstünden dönüb mene baxırdı. Men eve keçende maşının qapısını örtdü. Tezlikle heyetden çıxan maşının tekerlerinin sesi doldu qulaqlarıma. Bu andan etibaren onun geleceyi günü gözlemeye, saatları, günleri saymağa başladım.

Növbeti hefte o, eve gelende meni yataqda gördü. Seherden bele idim. Tir-tir esirdim. Üşütme, qızdırma meni elden salmışdı. Yerimden heç qalxa da bilmemişdim. Elşad eve gelen kimi meni heç yerde görmediyi üçün birbaşa otağa gelmişdi. Meni bu veziyyetde göreceyini ağlına getirmediyi üçün çaşıb qaldı. Tez yaxınlaşdı.

– Ne olub?

Üzünün ifadesi bir anda deyişdi. Taxtın kenarında oturub, adyalı qaldıraraq meni yerimde dikeltdi. Narahat baxışlarla gözlerini üzüme zilledi.

– Üşüyürem. Heç yaxşı deyilem. – Dişlerim bir-birine deye-deye gücle dillendim, bir az da büzüşdüm. O, meni özüne sıxıb alnımdan öpdü. Qaşlarını çatıb, o deqiqe elini alnıma toxundurdu.

– Ne vaxtdan belesen?

– Bu gün seherden.

– Derman içmisen? Evdekilerin xeberi var veziyyetinden? Bir maraqlanan olub senle? – Qanıqara halda üzüme baxdı.
– Off… ne çox sual verirsen? Halım yoxdur! – deyib, suallardan yayınmağa çalışdım. Çünki maraqlanan olmamışdı. Bir İlkin idi mene üreyi yanan, o da dünenden harasa getmişdi, hele qayıtmamışdı.

Amma Elşad verdiyi sualın cavabını almışdı.

– Hmm… Başa düşdüm. – Dodaqlarını bir-birine sıxıb, ürek ağrısıyla meni süzdü. – Bes İlkin haradadır? Deyerdin seninçün derman alıb getirerdi de. – Dillenmedim. – Deqiq bilirem ki, seherden heç ne yeyib-içmemisen. Eledir?

– Üreyim heç ne istemir.

Eslinde özümü sındırmamaq üçün yalan deyirdim. Susuzluqdan yanırdım. İçerimi qarsıb- qovuran qızdırmadan dodaqlarım çat-çat olmuşdu. Amma halım yox idi ki, qalxıb

<< 1 [2] 3 4 >>