bir ovuc ellerin…

uzun-uzadı zamanlardı xoşbextem,
özü de tekadamlıq.
siz bilmirsiz tekadamlıq seadetler nece olur.
heç bilmirsiz tekadamlıq nece olur.
heç bilmirsiz seadetler nece olur.
heç bilmirsiz nece olur kirli ayaqlara teze
ayaqqabıları geyinmek.
evvelce qucaqlamaq da var hele. hele bir defe
öpüb gözümün üste de qoymuşdum.
anam görüb ağlamışdı. demişdi:

- o, möhür deyil. hem de, ayaqqabıya
secde günahdı.

mense soruşmuşdum ondan:
- bes senin ayaqlarına?..


anam teze ölüb. lap teze.
çağırsam sesime ses verecek qeder mesafede.
belke heç cesedi soyumayıb hele de.
and içerem, elleri im-istidi anamın.
bax, allah haqqı düz deyirem. anamın elleri
tekce el deyildi axı.
uşaqlıqda oyuncaqlarım olmayıb, hamısını
pişiy aparıb deyirdi anam.
bax, men o zaman anamın elleriyle
oynayırdım.
saymağı da onun barmaqlarında
öyrenmişem – doqquzacan.
bir barmağını tikiş maşını aparmışdı.
zaman o zaman idi ki, reqemler
doqquzda qurtarırdı.
hele bağçada müellime meni vurmuşdu da
bunun üstünde.
çubuğunu stola döyecleyib qışqırırdı:

– niye doqquzdan sonra on demirsen,
ay axmaq uşaq?!

mense cavabında kekeleyerek:

– anamın ellerinde on yoxdu axı,
allah haqqı yoxdu, yoxdu – demişdim...

hele ağlamışdım da onda...

anam yaxşı adam idi, helim birisiydi.
yeriyende ayağının altında qarışqa qalsaydı
bele incimezdi qarışqa.
Allah xerçeng tapşırmışdı
ciyerlerine.
biçare qadın da Allaha vefalı adamıydı,
ele qoruyurdu ki xerçengi...
hekimler deyirdi, anama bildirmeyek
xesteliyini.
bildirmeyek deyende ki, menden savayı
bir de atam xeberdar idi.

bir defe böyük bacım anam yatan otağın düz
qapısının ağzında yapışdı yaxamdan.
dedi, qaqa, mene düzünü de, onsuz da
bilirem iyne-dermanların adından, sen
atamın canı düzünü de, anam xerçengdi?
menim sakit danışmağıma baxmayın, o,
bunları hönkürerek deyirdi.
düzü, özümü itirdim,
gözüne baxa bilmirdim bacımın.
bacım allaha oxşayırdı onda.
ele bilirdim qeti yalan danışa bilmerem

[1] 2 3 >>