Sübh tezden, saat belke de heç 6 olmazdı, Elşadın telefonuna gelen zengin sesine gözlerimi açdım. O, yatmışdı. Duymurdu.

Bir anlıq onun yatmasını seyr eledim. Ona ele yazığım geldi ki. Mene göre bütün geceni gözünü yummamışdı.

Zeng aramsız olaraq çalırdı. O, nehayet, sese oyanıb, yarıyuxulu halda könülsüz-könülsüz telefonu tumbanın üstünden götürdü. Qulağına aparıb cavab verdi.

Men onun oyandığını görüb, gözlerimi yumdum. Elşad yorğun sesle:

– Ay can, Kenan. Bu vaxt xeyir ola, brat? – Eliyle üz-gözünü ovuşdurdu, ayılmağa çalışdı.

Men bu sakitlikde xettin o üzünden onun hem can dostu, hem de eyni herbi hissede işlediyi Kenanın sesini aydın eşidirdim.

– E, tenbel, besdir yatdın! De görüm, bu gün ayın neçesidir? Bu gün hansı gündür sence?

– Hmm… Sen deqiq naryaddasan, vaxt öldürmeye adam gezirsen. – Elşad narazılıqla ona irad tutdu. – A kişi, imkan ver yataq da…

Kenanı teeccüb götürdü, lakin geri çekilmedi.

– E, nece yadından çıxa biler e…

– Bu vaxt men heç öz adımı da xatırlamıram, qardaş. – Elşad özünü bilmezliye vurdu.

– Bu gün sentyabrın 10-dur! Sizin toy gününüzdür! Ay vefasız! Deme ki, bey çıxmağım da yadımda deyil.

Elşadın dodağı qaçdı:

– Yox, onu xatırlayıram. Allah var başımın üste! – Barmaqları saçlarımda gezdi. Men bütün cehdimle oyaq olduğumu belli etmemeye çalışdım. Gülmeyimi gücle boğdum.

– Şükür Allaha ki, birce onu unutmamısan. – Kenan güldü. Ve derhal böyük fereh hissi ile elave etdi. – Seni tebrik edirem, qardaş! Hemişe bir yerde olun! Sevib-sevilin! Qoşa qarıyın! Allah size övlad payı da versin, inşallah! Başqa ne eşitmek isterdin? – Zarafata keçdi.

– Helelik bu qeder besdir! Telesme de, seherin gözü hele açılmayıb. – Elşad da şirin-şirin gülüb, ona qoşuldu. – Gün qabaqdadır.

– Gelinbacını da menim adımdan tebrik ele. Burda olsaydın, qeyd ederdik. Ne oldu sesin çıxmadı? Komandirin eşidir?

– Hele subaysan da, gurlayırsan. Evlen, görecem seni. Sesin kesilecek.

– E, ne yaman qorxursan sen bu

[1] 2 3 4 >>