gelinbacıdan? Seni heç bele bilmezdim.

– Qorxursan da sözdür? Görende tir-tir esirem.

Kenan gülürdü. Elşad elini ağzına tutdu, esneye-esneye Kenana:

– Qardaş, men evli adamam, meni meşğul etme, – dedi. – Sonra töhmet alaram!

– Oldu, yoldaş leytenant!

– Davay, get qulluğunu ele! – Xudafizleşib zengi bitirdi, mene teref eyilib çiynimden öpdü. Yeniden yatağa uzanıb yuxuya getmeye çalışdı.

Seher men yerimden qalxıb geyinmek isteyende termonun üstünde balaca bir qutu gördüm.

Elşad yatmışdı. Maraq meni götürdü. Açıb baxdım. Bu qızıl boyunbağı idi. Üstünde Elşadla menim adlarımızın baş herfleri vardı. Çox zerif idi. Qutunun içerisindeki ikiye qatlanmış balaca kağız parçası diqqetimi çekdi. Açıb oxudum:

“SON NEFESİMEDEK SENİNLE BİR ÖMÜR SÜRMEK İSTEYİREM, FORSLU PİŞİK”.

Gülümsünüb, hele de yatmaqda olan Elşada baxdım. Unutmayıbmış… Kenana bilerekden bele deyirmiş…

Eynimi geyinmek üçün onun yatmasını fürset bilib, bu defe daha dolabın qapısı arxasına çekilmedim. Ele buradaca geceliyimi soyunmağa başladım. Başım özüme nece qarışdısa yarıçılpaq qalanda onun fısıltısına diksinib başımı qaldırdım. Bu zaman açıq saçlarım üzüme, sineme dağıldı. Gözlerim heyretden böyüdü, özümü itirdim.

Elşad oyanıb taxtın kenarında oturmuşdu. Ve gözünü menden çekmeden köyneyini geyinmeye çalışırdı. Sanki birinci defe idi meni görürdü. Mesti-xumar olmuş, özünü unutmuşdu.

Derin bir köks ötürdü. Üzündeki ifade, baxışları, üstelik, alt dodağını dişleri arasında sıxıb dayanması bir yandan meni çaşdırsa da, bir yandan da onun bu halına meni gülmek tutdu. Paltarı eynime ele bir süretle geyindim ki, heyatımda heç bele çevik terpendiyim olmamışdı. O, menim erim idi. Amma men hele de ondan utanıb sıxılırdım.

Üst-başımı qaydaya salıb pertliyimi ört-basdır etmek üçün bir behane ile dolabda ne ise axtarırammış kimi gösterdim özümü. Geri çevrilende Elşad başımın üste dayanmışdı. Ve hele de köyneyini düymelemeye çalışırdı.

Boğazını arıtlayıb:

– Sabahın xeyir! –

<< 1 [2] 3 4 >>