dedi.

Men gözlerimi ondan qaçıra-qaçıra, üreyim şiddetle vura-vura:

– Sabahın xeyir! – dedim. Amma gücle dillendim.

– Nece hiss edirsen indi özünü? Yaxşısan?

– Aha, indi yaxşıyam.

– Şükür.

Gözüm birden onun köyneyinin yaxasına sataşdı, dodağım qaçdı. Yuxarı düymeni alta, alt düymeni yuxarı ilgeye keçirib bağlamışdı. Elini kenar edib güleş ifade ile düymeleri bir-bir açıb, yeniden düymelemeye başladım.

Elşad ne iş gördüyünün ferqine indi varıb, dodaqlarını bir-birine sıxdı.


– Günüme bax da… – Başını buladı. Sonra da hemişeki kimi özünü sındırmayıb elave etdi. – Hmm… Qocalıq öz işini görür.

İstehza ile gülümsünüb, dedim:

– Gözün eline baxmır, ondandır.

Haqlı idim deye Elşadı gülmek tutdu.

Men işimi göre-göre bütün cehdimle meni saran heyecandan ellerimin titremesini belli etmemeye çalışsam da alınmırdı. Bir ara özüm de hiss etmeden baxışlarımı qaldırıb Elşadın üzüne baxdım. Onunla göz-göze geldim. Lakin gözlerinin içine iki saniyeden artıq baxa bilmedim. Baxışları o qeder derin ve nüfuzedici idi ki, üreyim bir az da şiddetle vurmağa başladı.

Bu veziyyet onun üreyinden idi. Üzünden razılıq yağırdı. Men telesdiyim halda, o, vaxtın durmasını isteyirdi. Baxışlarını üzümden ayırmadan kinaye ile dedi:

– İnden bele ne edek biz? Eynimize ne geyinsek mütleq tersine geyinek ki, bu nazlı Melek bize heç olmasa bir neçe saniye diqqet ayırsın?

Men özümü eşitmezliye vurdum. Heç bir söz demeden sonuncu düymeni bağladım.

Seher yemeyinden sonra Elşad mene yaxınlaşdı:

– Otaqda sene çatası bir şey vardı. Götürdün?

Tebessümle üzüne baxdım.

– Aha, götürdüm.

– Beyendin?

– Çox.

– Bes niye boynunda deyil?

Çiyinlerimi çekdim. Elşad menalı-menalı gözlerimin içine baxıb dedi:

– Gelersen otağa, men asaram boynuna.

Dediyi kimi etdi. Günorta otağımızda iken o, boyunbağını menim boynuma asdı. Eyilib boynumdan öpdü. Bütün bedenimden xoş bir gizilti keçdi.

– Senin üçün bundan da bahalılarını, bundan da yaxşılarını

<< 1 2 [3] 4 >>