alacam. Bu nedir ki!
Barmaqlarım boyunbağının üstündeki herflerin üzerinde gezdi, oxşadı. Ona doğru çevrildim. O, esir edici baxışlarla üzüme baxıb soruşdu:
– Bir teşekkür yoxdur?
– Çox sağ ol! Teşekkür!
– Sadece, sağ ol, he? Qısa ve konkret!
– Başqa ne keçir ki, üreyinden? Men rüşvetle yoxam.
Onu gülmek tutdu:
– Yox, o işler bizlik deyil. Yeni men senden bir nevaziş… bir balaca istek, qayğı görmeyecem de, he?
– Off… Yaxşı da… El çek! – Ayaqlarımın ucunda bir balaca qalxdım. Ve özümü toplayıb ilk defe olaraq üzünden öpdüm. Bu, Elşadı qane etmedi. İstehza ile dodağı qaçdı.
– Puahh… Başıma deysin, bele çox sağ ol menim!
– Gözün doysun! – deyib, ondan aralanmaq istedim, amma o, qolumdan tutub meni özüne sarı çevirdi.
– Bu gözlerim ne qeder ki seni görür, doyan deyil!
– İnanan daşa dönsün, tekce meni görürse eger! Allah-teala ne yaxşı ki, bu dili sene veribmiş, veziyyetin doğurdan pis olacaqdı. Toruna salana qeder bişirirsen de…
O, dodaqlarında dolanan tebessümle meni özüne çekdi.
– Men senden başqasını görmürem. Baxsam da koram! İnanmırsan?
– Qetiyyen!
– Gel, inandırım seni! – deyib, özüne xas bir eda ile gülümsündü.
– Ehtiyac yoxdur.
– Menim var ehtiyacım! – deyib göz vurdu ve tez de elave etdi. – Öyretmek olmasın, gözel qız, adamı, bax, bele öperler!
Mene doğru eyildi. Üstufca dodaqlarımı dodaqlarının arasına aldı. Gözlerini yumub, bir neçe saniye sonra meyxoş bir sesle pıçıldadı:
– Balam doğurdan da bal dadır de menim!
(Ardı var)
MüellifFiruze Davudqızı
»Sizden Gelenler
»Oxu zalına keç