…Aradan bir aydan da çox vaxt keçdi. Bir gün Elşad 10 günlük mezuniyyet götürüb eve geldi. Sevincinin heddi-hüdudu yox idi. 10 gün bir yerde olacaqdıq. Üzüne demesem de, buna men de sevinmişdim.

O, geldiyi gün hava çox pis idi. Payız öz üzünü gösterir, külek esir, şimşek çaxır, durmadan yağış yağırdı.

Hemin gece qefil çaxan şimşeyin sesine diksinib, özümü onun üstüne nece atdığımı bele bilmemişdim. Titreye-titreye böyrüne qısılıb, üzümü köksüne sıxıb gizletmişdim. Yatdığını sandığım halda o, sen deme, oyaq imiş. Qolunu gözlerinin üstünden götürüb, elimi tutdu:

– Qorxdun?

– Hmm… – Men berk-berk ona qısıldım. Hele de ondan aralı yatdığım üçün o, buna ürekden sevinmiş bir halda fürseti elden vermedi. Meni qıcıqlandırmağa başladı. Sanki Allah-teala ile danışdı.

– Çax da, qurban olum! Çax! Neyi gözleyirsen? Men de yazığam axı, qalmışam bu insafsızın elinde!

Tez ondan aralı durub:

– Sene de söz lazımdır danışmağa! – deyib, incik-incik onu süzdüm.

Elşad meni qucaqlayıb, güle-güle sinesine sıxdı. Birden teeccüble mene baxdı:

– Ağlayırsan?

Men özüm de bilmedim bu sözü ne vaxt dilime getirdim:

– Uşaq vaxtı şimşekden qorxanda hemişe anamın üstüne qaçardım. Ona sarılardım. Bir ildir üzünü görmürem… – deyib, daha da kövreldim.

Elşad tutulub qaldı. Bunu eşideceyini heç gözlemirdi. Bu bir ilde içerimde çeksem de onun yanında heç vaxt ata-anam barede söz açmamışdım. Elşad bir qeder sükutdan sonra:

– Gözleyirem xeber etsinler ki, barışmağa razıyıq, barışıq olsun, – dedi. – Amma hele xeber yoxdur. Menden olsa, seni çoxdan aparıb görüşdürerdim. İsteyirem özleri razılıq versinler. Onsuz da her iki teref bilmelidir ki, daha elden bir şey gelmez. Bunu birdefelik qebul etmelidirler.

Men bunu duyanda dözmeyib hönkürdüm. O, bütün cehd ile meni sakitleşdirmeye çalışdı. Başımı köksüne dayayıb:

– Yaxşı olacaq her şey, bax, görersen, – dedi. – Müveqqeti çetinlikdir, çekirik. Bu da bir sınaqdır, ötüb keçecek. – Barmaqlarının bir toxunuşuyla gözümün

[1] 2 3 ... 5 >>