yaşını sildi.

Men bir qeder toxtadıqdan sonra Elşad müqessir baxışlarlarla üzüme baxıb:

– Deqiq bilirem ki, onların meni görmeye gözleri yoxdur. Lakin menden asılı olan bir şey deyil. Qızlarını çox sevmişem ve sevdiyim qızın özgesinin olmasına qetiyyen yol vere bilmezdim.

Qınaq dolu baxışlarla onu süzüb:

– Valideynlerimin seni görmeye gözü nece olsun? – dedim. – Bir oğlan ki qızın ata-anasına zeng vurub hedeleye, qızı özgesine verseniz qumbara ile gelecem, evi başınıza uçuracağam deye. Bundan ne anlamaq olar sence?

Elşadın dodağı qaçdı.

– Bu haradan yadına düşdü? Bir xeberdarlıq idi de etmişdim.

– Var idi qumbaran bizim evi partlatmağa? – İstehza ile onu süzdüm.

– Veziyyet teleb etseydi, elde edecekdim! – Elşad yene de özüne arxayın bir eda ile dillendi.

– Puahh… Şexsi cebhexanan var deyesen. Silah-sursatlı oğlansan da sen.

– Sene göre tank da qaçıraram! Problem deyil!

– Tankı ermeni üçün saxla! Lazım olacaq başlarını ezmeye!

– Onun söhbeti yoxdur! O, sözsüzdür! Dediyim odur, seni elimden bir Allah bendesi ala bilmez de. Ezib keçerem her kesi! Ferqi yoxdur, kim olur-olsun!

– Hemin gün men evden bayıra çıxmasaydım, nece qaçırardın axı meni? Başa sal.

– Başa salım de… Herterefli düşünüb daşınmışdım. Sehere qeder yatmayıb, o barede de plan cızmışdım. Amma görürsen de, qismet. Demek ki, yazan seni onsuz da yazıbmış taleyime. Ele olmadı, bele oldu.

Onun özüne bele eminliyi, bu qeder arxayın danışığı meni odladı. Tezeden yerime uzanıb arxamı ona çevirdim.

– Ne oldu, sesin çıxmadı? – Elşadın yarı güleş sesi eşidildi.

– Gecen xeyre! – Esebi tonda dillendim.

– Ne deyirem ki… Xeyre qarşı! Şirin yuxular.

Belece günler öz axarı ile keçmekde idi. O, menimle bu günler erzinde çox mehriban davranırdı. Xetrime deymir, nazımla oynayır, yanımdan ayrılmırdı. Amma men nedense üreyimdeki şübheni heç cür qova bilmirdim. Bir gözüm telefonda idi ki, yene hansısa qız zeng vuracaq. Çünki bele adet etmişdim.

Bir gün o, duşda iken

<< 1 [2] 3 4 5 >>