çevrilib acı tebessüm etdi.

– Yox, yanılırsan. Men düşünürem ki, öz doğma anasına bu sifeti gösteren meni sabah küçeye atar! Anasına deyer vermeyen oğlan mene ne deyer verecek axı.

Elşaddan ses çıxmadı. Elinin altındakı rulu esebilikle sıxdı. Bunu görsem de susmadım:

– Men inciyib küse bilerem e, anandan, amma onu qınamıram. İstemeyib de meni. Mecburi deyil ki. Onun da senin barende öz arzusu, öz niyyeti varmış.

– Bu menim heyatımdır, anamın heyatı deyil, onun isteyine uyğun yaşayım!

– Bilirem, sene xalan qızını almaq isteyirlermiş…

– Nehayet, bunu da çatdırdılar sene? – Elşad pörtdü.

– Onlar demeyib, eşitmişem.

Elşad menim yanlış fikre düşmemeyim üçün izah etdi:

– Mene dediler, men de hamısına açıq dedim ki, ya o qız olacaq, ya da heç kim! Kiminse balasını bedbext elemeyin, men onu saxlayan deyilem! Başa düşmeyibler, özleri bilen işdir.

Men qeti ve son derece ciddi bir sesle dedim:

– Eger doğurdan da üreyinde mene bir balaca istek varsa, bu addımı sen atacaqsan! Gedib barışacaqsan! Yoxsa ne sene, ne senin sevgine inanan deyilem!

Elşad çıxılmaz veziyyetde qalan adam sayağı gerginlikle fısıldadı.

Men maşından enib, onu fikirleşmesi üçün tek qoydum.

Evde emin-amanlıq olsun deye yad oğluna ilan dili çıxarıb yalvarırdım ki, anasıyla barışsın. Halbuki qayınanam mene ele yaralar vurmuşdu ki, qebire girib üstüme torpaq tökülende de onun dil yarası qaysaq bağlamayacaqdı. Meni yandırıb sızladacaqdı.

Aradan iki gün keçmişdi, amma hele de Elşaddan bir terpeniş yox idi. Özünü sındırıb bunu etmek istemirdi. Üzüne baxan kimi bilirdim çox fikir eleyir, amma anasının xetrine de qürurundan keçe bilmirdi.

(Ardı var)
MüellifFiruze Davudqızıı

<< 1 ... 3 4 [5]