Ertesi gün Ehmed emi geldi. Qayınatamla, qayınanamla ciddi söhbet eledi. Barışıq olmasını teklif etdi.

– Addımı sen atmalısan, Eli. Bir işdir olub. Geri dönüşü yoxdur. Ne vaxta kimi küsülü qalacaqsız? Qaynayıb qarışın. Qohum sayılırsız.

Bayaqdan sebirle, temkinle qardaşını dinleyen qayınatam sükutunu nehayet pozdu:

– Men o qapıya ne üzle gedim, Ehmed? Oğul olan kes ne üz qoydu ki, mende, gedib kiminlese qabaq-qenşer oturum, demeye de sözüm olsun? Ne sebeb getirib, beraet qazandırım bu vicdansızın emeline?

– Ya zelzeleden, ya velveleden. Olub da. Ne gelir elden? Axır bir gün o qapıya getmeliyik. Üzümüze söyse de getmeliyik. Bele de, kişinin ne dese haqqı var. Qızını qaçırıb oğlumuz.

Qayınanam söhbete qarışdı. Hikkeli-hikkeli dedi:

– Bir o qalmışdı gedib yalvaraq, gelin barışaq. Men kiminse qapısına elçi gedib qız istememişem ki, bu gün de ayağına gedem. Elşad qohum olub, özü de gedib qohumluğunu elesin. İsterse, lap yerleşsin birdefelik qayınatasının evine. Qayınatasına ata desin, qayınanasına ana. Onsuz da ona biz lazım deyilik. Bize ehtiyacı yoxdur.

– Gelinbacı, qulaq as…

– Sen sakit ol! – Qayınatam ters-ters arvadını süzdü.

– Sakit olmayacam, Eli! Menim Elşad adında oğlum yoxdur! Silmişem onu! O ki qaldı alıb getirdiyi de menimçün bir mena daşıya. Gözümün önünde dolananda onsuz da qanım qalxır iki yüze.

– Gelinbacı… – Ehmed emi hemişeki sebri, temkini ile dillendi. – Bir valideyn kimi seni başa düşürem. Amma övlada göre bezen istemesek de elimiz-qolumuz bağlanır. Qebul etmekden başqa çare qalmır.

– Heç vaxt! – Qayınanam keskin nifretle dedi. – Ölerem, qebrimin üstünde göy otlar biter, yene bağışlamaram, qebul elemerem! Seni minnetçi salıb, he? Emi get, ata-anamı yola getir, – deye Elşadı yanıdı. – Eclaf!

– Elşad mene bir kelme de demeyib. Men o yaşda deyilem ki, Elşad mene yol göstersin. Elbet, götür-qoy etmeyi bacaran yaşdayam.

Qayınatam mezemmetle arvadını süzdü. Ehmed emi ise tekrar üzünü qardaşına tutub, sözüne davam

[1] 2 3 ... 7 >>