iken Elşada birden-bire ne ise oldu. Ehval-ruhiyyesi bir göz qırpımında deyişdi.

O, metbexdeki masanın arxasında oturduğu kimi qalmışdı. Rengi boğulmuşdu. Heç yaxşı görünmürdü. Sen deme, atasıgilin evden çıxmasını gözleyirmiş…

Maşın sesi küçede uzaqlaşan kimi Elşad ağır bir hereketle yerinden qalxdı. Qolumdan yapışıb:

– Bura gel! – deye meni özü ile otağımıza teref apardı.

Men onun üzündeki ifadeden qorxmuş halda:

– Ne olub?! – deye teeccüble soruşdum.

– İndi bileceksen! – dedi. Qapını açıb meni içeri iteledi. Özü de otağa keçib qapını içeriden bağladı. Mene doğru çevrilende bir baxışı vardı ki, yerimde esmeye başladım.


Elşad uzun, derin bir baxışla meni süzüb, şübheli-şübheli soruşdu:

– Ne qelet elemisen bu evde?

– Ne etmişem ki? – Çaşqın halda ona baxdım.

– Men senden soruşuram e! – Elşad esebi bir ahengle üstüme çemkirdi. Ve ardınca meni yerimde donduran suallar verib cavab teleb etdi. – Kimle danışırsan? Kimdir her gün bu eve zeng vuran?

– Ne?! – Mat-meettel Elşada baxdım.

– Özünü tülkülüye vurma! – Üstüme bozarıb elinin tersi ile mene birini çekdi.


Yere serildim. Üzüme dağılan saçlarımı kenar edib qalxmağa çalışanda burnumdan açılan qan elimin üstüne düşdü. Amma bu Elşadı qane etmedi. Başımın üstünü alıb, hirsle saçlarımdan yapışdı. Qezebi coşub daşa-daşa bir şille de çekdi. Men dözmeyib, ağrıdan çığırdım. Elşadın canıma velvele salan telatümlü sesi menim sesimi batırdı.

– Sen meni axmaq yerine qoymusan?! Yoxsa özünü ağıllı hesab edirsen, küçüükk! – deye sesinin tonunu bir az da qaldırdı. – Bu qeder qudurmusan ki, heç kimden heya etmirsen? Heç kimden qorxub çekinmirsen?

Meni sarmış telaşla dalın-dalın çekilmeye başladım.

– Hara getmisen men burda olmayanda? – O, bunu deye-deye üstüme gelmeye başladı.

– Men?! – Donub qaldım. Titreye-titreye gözlerinin içine baxdım. Daha dillenmeye gücüm olmadı. Bir il idi bu eve gelin gelmişdim, bu günedek evden bayıra çıxmamışdım. Eşitdiklerim meni şoka salırdı.

–

<< 1 2 3 [4] 5 6 7 >>