Artistlik eleme! – Elşad gergin halda tekrar bağırdı. Hirs başına nece vurmuşdusa, daha qonşuların eşideceyinden bele çekinmirdi. – Görüşün vardı?! Kimdir o qoduq? Mene onun adını de! Adını de, gedib tapacam onu! Görüm ona kim verib bu cesareti, bele arxayın zeng vurur bu eve!
And-aman elemeye başladım:
– Men senden başqasını tanımamışam! Bele alçaqlığı men heç vaxt elemerem!
Elşad dediyim heç bir söze inanmadı. Kinaye ile üzüme baxdı:
– Hmm… Bele görürem sen meni düz başa düşmedin. Eybi yox, indi düzünü deyersen! – Bunu deyib belindeki deri kemeri açdı. Bir ucunu eline dolayıb, meni vurmağa başladı.
Çığıra-çığıra taxtın böyrüne qısıldım. Elinden qurtulmaq istedim, amma alınmadı. Kemer deydikce çığırtım erşe qalxırdı. Her zerbede bedenimin bir hissesini tutub şırım açır, mene od qoyurdu. Cızdağım çıxırdı. O, meni rehm etmeden, gözümün yaşına baxmadan amansızcasına döyürdü. Hardan geldi, nece geldi kemeri çırpırdı. Elinden qaçmağa heç cür imkanım yox idi.
Elşadı tanıya bilmirdim, gözlerini qan bürümüşdü. Sifetinin bütün ezeleleri titreyir, dodaqları esirdi. O, meni bir neçe defe vurmuşdu, amma heç vaxt bele qeddar, bele ezazil davranmamışdı. Sadece vurmuşdu. İndi ise şekk-şübhesiz öldürürdü. Vura-vura eyni zamanda da bağırırdı:
– Sen meni rüsvay etmek isteyirsen? Heyif çıxırsan menden? Heyif çıxırsan?! Tike-tike doğramaram seni men?!
Men dözmeyib onun ayaqlarından yapışdım. Hönkürüb ağlaya-ağlaya yalvardım:
– Vurma! Elşad, vurma! Yalvarıram! Menim heç bir günahım yoxdur! And içirem!
– Kes sesini! – O, qezeble bağırdı, meni özünden kenara iteledi. – Keesss! Sesini eşitmeyim! Senin sesin inden bele ancaq kelmeyi-şehadetini getirende çıxa biler, ona da eger vaxtın qalsa! – Tezeden üstüme yeridi.
Men diksinib vahime içinde bir az da geri çekildim. Elşad üzümü ovcunun içine alıb acıqla sıxdı:
– Qayıtmayacam şehere, yerin dibinden de olsa o oğraşı tapacam! İkinizi de yaşatmayacam! – Kemeri bu defe hiddetle taxtın böyrüne çekdi. Mense
»Sizden Gelenler
»Oxu zalına keç