İlkin Elşadı gücle evden çıxardı. Dile tuta-tuta heyete çardağın altındakı skamyaların yanına getirdi.

Elşad özünde deyildi. Bütün bedeni onu saran esebden uçunub gedirdi. İlkin onunla yanaşı oturub narahat halda onu bir xeyli süzdü. Sonra dözmeyib dillendi:

– Sen, yaxşısı budur, esebini müalice etdir. Kenardan özüne baxsan dehşete gelersen! Ne etdiyini bilmirsen!

Elşad cibinden siqaret qutusunu çıxardı. Birini götürüb damağına qoydu. Alışqanı titreyen elinde gücle saxlayıb, yalnız üçüncü cehdden sonra siqareti yandıra bildi. Gözlerini bir nöqteye zilleyib, esebi-esebi sümürdü.

Bütün bunları teessüf içinde seyr eden İlkin sözüne davam etdi:

– A kişi… Bu esger deyil e, emrini yerine yetirmedi, bir nöqsanı oldu vurasan, tab getire. Bu qadındır. Qadınla nece davranmağı evvel bir öyren, sonra ne ise teleb et! Bir de, o yazıq qızın ne günahı var ki, ona bele zülm etmisen? Ele et ki, Allaha da xoş getsin! Allahına şükür et ki, bele alçaq zemanede bu cür temiz qız çıxarıb qarşına. Men onun hele bir nalayiq hereketini görmemişem. Qurana el basaram onun yerine! Bu qeder inamım, etibarım var ona! Ne oldu axı bele birden-bire deliye döndün? Sen axı, bir az bundan evvel anamla mehribancasına söhbet edirdin. Anam ne ise deyib?

Elşad dizlerine dirseklenib baş barmaqlarıyla gicgahlarını sıxmışdı. İlkinin israrına:

– İlkin, sus! Susss! Başım çatlayır! – Qardaşına iradla sesini qaldırdı.

İlkin geri çekilmedi.

– Uşaqsan meger, her söze özünden çıxıb alemi vurursan bir-birine? Ne etmek isteyirsen e, sen? Qardaşın onsuz da rüsvay edib bizi millete. Başımızı qaldırıb bir adamın üzüne baxa bilmirik. İndi de sen başladın? O da kiminse balasıdır e… Vurarsan, elinden bir xeta çıxar, sonra ne edeceksen? Bunu bağışlaya bileceksen özüne? Herden bir yadına sal ki, sen bu qızı hansı şeraitde, nece getirmisen bu eve! Bele edib, özüne nifret qazanma! Evvel öz sehvlerini düzelt, sonra onda sehv ara!

Elşad siqaretden sümürüb, çep-çep qardaşına baxdı:

– Danışıb

[1] 2 3 ... 7 >>