vermirdi.

***

Bütün geceni gözüme yuxu getmemişdi. Hem qorxudan, hem de canımın ağrısından. Kemerin deydiyi yerler küreyimde zolaq-zolaq qançır olmuşdu. Arxası üste uzana bilmirdim. Sızıldayırdı.

Seher men arakesmeye keçerken yarı açıq qapıdan Elşadı İlkinin otağında, onun çarpayısında yatmış gördüm. Üzü üste, gödekcesini bele çıxarmadan çarpayıya uzanmışdı. Her iki eli ile başını sıxmışdı. Bildim ki, bütün geceni içib.

O, evden çıxanadek gözüne görünmedim.

Seherden bir qurtum su bele içmemişdim. İlkin otağa gelib:

– Ne vaxta qeder bele ac-susuz oturacaqsan? Gelinbacı, olmaz axı bele, – dedi.

– İştaham yoxdur. Sen mene göre narahat olma.

– Narahatam! – İlkin narazılıqla meni süzdü. – Bilirem iştahan yoxdur, amma özünü mecbur ele, az da olsa ye. Menim xetrime, – deye israr etdi. Ve meni mecburi metbexe apardı. Men yemek evezine bir fincan çay süzüb, masanın arxasına keçib oturdum. Ne qeder ört-basdır etsem de qayınanam dodağımdakı partlayıb göyermiş zedeni görmüşdü. Onun salonda divanda uzanmış İlkine dediklerini duydum. Meni işare edib, kinaye ile oğluna sual verdi:

– Hmm… Döyülüb yene?

İlkinden ses çıxmadı. Qayınanam bu defe öz-özüne deyinmeye başladı:

– Allaha şükür, birinin izi getmemiş, o birini vurdurur. Salamat günü yoxdur! Özüne hörmet eleyen qadın ele oturub ele durar ki, döydürmez özünü! Ne vaxt baxırsan, didişirler. Biz evden çıxan kimi başladı müharibe?

İlkin dillenmese de narazılıqla fısıldadı. Qayınanam yene susmadı.


– Bilin ki, menim könlüm olmayan ağac göyermez! Bes ne bilmişdi? Ele bilirdi xeyir-duasız bu eve gelin gelende üzü gülecek?

İlkin daha dözmedi. Anasına irad tutmağa başladı:

– Besdir, sen Allah! Odun üstüne barıtla getme sen de!

– Nedir, belke düz demirem? Buna rast gelenden oğlumun günü qaradır, eppeyi para! Hele bir xoş gün görmeyib. Esebi de korlandı anası ölmüşün.

Men iki elli başımı tutub oturmuşdum. Bu qeder haqsızlığı eşitmek istemesem de, qayınanam bütün cehdile bunu mene

<< 1 2 [3] 4 5 ... 7 >>