şübhelendirmemek üçün mümkün qeder mülayim görünmeye çalışdı.

– Deqiq deye bilmerem. – Oğlan çiyinlerini çekdi. – Belke işi uzun çekdi.

Elşad guya ki, teessüflenib, fısıldadı.

– Ne pis oldu… Onunla mütleq görüşmeliyem, atam, vacib lazım idi. Yaxşı, bes ne edek biz? Nömresi de mende silinib… Bilmirsen?

Oğlan heç şübhe etmeden Sabirin nömresini Elşada ezber söyledi.

– Sağ ol, atam, Allah razı olsun! – Elşad son derece semimi ve mehriban bir sesle dillendi. Elini oğlanın çiynine qoydu. Sabirin işini etibarlı tutmaq üçün ehtiyat nömre işletdiyini bilende daxilen ona hiddetlendi: “İz itirirsen, alçaq? Darıxma!”

Kömekçisinin yanındaca Sabire zeng vurdu. Tezlikle xettin o üzünden Sabirin sesi duyuldu:

– Beli.

Elşad onun sesini eşidende bütün bedeninden cereyan keçibmiş kimi gerildi. Özü de hiss etmeden dilini-dodağını gemirdi. Lakin oğlanın bütün diqqetinin onda olduğunu görüb, özünü yığışdırdı. Sabir bir de seslendi:

– Beli, eşidirem. Kim idi?

– Qohumunu ne tez yaddan çıxardın? Elşaddır.

– Bayy… Elşad? Rayondasan?

Elşad bu suala bir az da gerildi:

– Obyektdeyem! – Sesindeki esebiliyi gücle ört-basdır etdi. – Geldim senle görüşüm, seni tapmadım. Ne vaxtdır görüşmürük…

– Gözlemeye vaxtın varsa, iki saata qayıdıram.

– Yoox, gel bele edek de… – Elşad meqsedine çatmaq üçün onu dile tutmağa başladı. – Sen hansı terefdesen? Notariusda? Ela! Men gelib seni oradan götürüm… Gedib oturaq bir yerde şam edek. Hem de sene bir işim düşüb, onu müzakire ederik. Danışaq görek razılığa gelirik, ya yox.

– Ne olub? Xeyirdir?

– Xeyir olmasa sene ağız açmaram ki! Pullu işdir. – Elşad Sabirin pula heris olduğunu bildiyi üçün bunu xüsusi vurğuladı. Sonra da elave etdi. – Men de isteyirem xeyri öz qohumuma verim de. Belke narazısan?

– Pul gelen yere men başımı qoyaram! – Sabir şestle dedi.

Elşad onu düşündüren suala cavab tapıbmış kimi eminlikle, ağır-ağır başını terpetdi. Sabire olan qezebi ile yumruğu bir daha düyünlendi.

(Ardı

<< 1 ... 4 5 [6] 7 >>