Qayınanam hele de İlkinle söhbet etmekde iken birden evin qapısı zerble açıldı. Elşad ildırım süretiyle birbaşa metbexe keçdi. Metbex şkafının siyirmesini hirsle özüne sarı çekdi. Oradan bıçaqlardan birini götürerek tez-telesik çıxdı. O qeder esebi ve gergin idi ki, qezebden gözünü qan tutmuşdu, metbexde meni de görmedi. Zehmi meni nece basmışdısa yerimdece ölmüşdüm sanki.

İlkin yerinden hövlnak qalxıb heyecanla:

– Ne olub, qaqa, hara gedirsen? – soruşdu.

Elşad suala cavab vermeden evden çıxdı.

Anası da, İlkin de onun gödekcesinin qoluna bıçaq keçirdiyini görmüşdüler. Odur ki, qayınanam özüne el qatdı:

– Vayy! Başıma daş düşdü! İlkin, get mane ol! Evim yıxıldı! – deyib, şüven qopardı. İlkini telesdirdi.

İlkin özünü itirmiş halda evden nece çıxdığını bele bilmedi. O, ayaqqabılarını geyinene kimi Elşad heyetden çıxdı. Darvazanın qapısını ele zerble çırpdı ki, darvaza yerinde bir xeyli titredi.

Men rengim qaçmış halda, yarpaq kimi ese-ese salona gelende qayınanam meni görüb, özünden çıxdı:

– Bu eve geldiyin güne daş düşeydi! Yıxıldı evim! – deye mene bağırdı.

Men ağlaya-ağlaya otağıma yüyürdüm. İçeri keçib, Allahı kömeyime çağıra-çağıra ölümünü gözleyen qurbanlıq kimi titremeye başladım.

***

İlkin küçeye çıxanda Elşadın maşını süretle uzaqlaşmaqda idi. Yolun kenarında müşteri gözleyen taksilerden birine derhal el eledi. Taksi tezlikle onun yanında dayandı. İlkin maşına eyleşen kimi sürücüye heyecanla ilk sualı bu oldu:

– İndice buradan uzaqlaşan qara “Kia”nı gördün?

– Gördüm.

– Sür onun dalınca! Gözden itirmeyek! Tez ol! – İlkin sürücünü telesdirdi. – Tez! Tez!

Sürücü vaxt itirmeden maşını yerinden terpetdi. Süreti artırıb, gözünü yoldan çekmeden bütün diqqetiyle maşınların arasında ona nişan verilen maşını aradı.

İlkin heyecandan özünü ele ala bilmirdi. Telaş içinde eliyle üzünü ovuşdurub:

– Bir az berk sür de, qurban olum… – Az qala yalvardı. – Teles!

– Sen deyesen meni zibile salmaq isteyirsen, emioğlu… – Sürücü

[1] 2 3 ... 7 >>