maşını çöllükde – ekin sahelerinin yanında saxladı. Burada heç kes göze deymirdi. Yolun her iki terefi pambıq sahesi idi. Maşın dayanan kimi Sabir maşından enib qaçmağa başladı. Elşad bıcağı bardaçokdan götürüb vaxt itirmeden onun dalınca götürüldü.

***

İlkin taksi ile bura çatanda qardaşının maşınını bir az irelide gördü. Pulu oturacağa atıb, telaşla maşından endi. Taksi sürücüsüne elinin işaresiyle:

– Sen get, – dedi.

Sürücü başını pencereden çıxarıb soruşdu:

– Eminsen?

– Get, get, gözleme.

Taksi sürücüsü maşını dalın-dalın sürüb oradan uzaqlaşdı.

İlkin başını itirmişdi. Teşviş içinde Elşadın maşınına teref qaçdı. Maşının ön qapıları açıq qalmışdı. Burda kimse yox idi. İlkini bir az da heyecan götürdü.

– Elşad! – deye qardaşını sesledi. Lakin sesine ses veren olmadı. O, iki elli başını tutub, ireliye doğru qaçmağa başladı. Bir qeder getmişdi ki, böyürtken kollarının sonunda onları görüb dayandı.

Elşad Sabiri ölümüne yumruqlayırdı. Sabirin sifeti qandan tanınmaz hala düşmüşdü.

– Danış, eclaf… danışşşş! – Elşad ona bir yumruq daha ilişdirdi. Üreyi soyumadı, birini de ardınca. Sabir inildedi. Amma Elşad el çekmedi. Sinesinin üstünde oturub bıçağı onun boğazına diredi. Bıçağın iti üzünü xirtdeyinde hiss eden Sabirin gözleri qorxudan böyüdü. Elşadın elinin altında çapalayıb yalvarmağa başladı:

– Bir qeletdir elemişem, Elşad! Men etdim, sen etme, balalarım var!

– Ne qelet elediyini, darıxma, onsuz da sene yedirecem! De görüm, menim evimin telefon nömresi sende hardandır! Kim verib sene o nömreni?! – Danışması üçün bıçağı bir az da ireli basdı. – Dilleennn!

Sabir xırıldadı. Baxışlarıyla kenarda dayanıb duyduqlarına sarsılan İlkine yalvardı. Kömek istedi. İlkin teessüf içinde ona baxdı.

– Tfu sene! Biqeyret!

Elşadın qezebli sesi Sabirin canına yeniden velvele saldı. Elşad sebri tükenmiş halda ona bağırdı:

– Seni çox gözleyecem?! Ne qeder ki, ölünü-dirini bir-birine qatmamışam, dillen!

Sabir ayrı yolu qalmadığını

<< 1 2 [3] 4 5 ... 7 >>