anlayıb, etiraf etmeye başladı:
– Atamın qebrine and olsun, Elşad. Menim senin arvadınla heç bir münasibetim yoxdur! Heç üzünü de görmemişem ki, görsem tanıyam! Kimin qızıdır, onu da bilmirem! Mene ne deyilibse, onu da elemişem! Sadece zeng vurmuşam, vessalam! Zengime de cavab veren olmayıb.
– Bu deqiqe gönderirem seni de atanın yanına, alçaq! Kim verib sene nömreni?! Dillennn!
Sabir gücle nefes ala-ala Elşadla İlkini süzüb dillendi:
– Anan verib nömreni mene!
İlkin yerinden sıçrayıb Sabire bir tepik ilişdirdi. Hiddetle bağırdı:
– Anamın adını ağzına alma, eclaf! Özünü temize çıxarmaq üçün anama şer atırsan?!
Elşad elinin bir hereketi ile İlkini geri iteleyib qezeble Sabirin üzüne baxdı. Sabir can hövlüyle tez-telesik dediklerini tesdiqledi:
– Eger yalan deyiremse, balalarımın üzüne hesret qalım! Mensume xala verib mene nömreni! – Elşadın üzündeki gergin ifadeni izleye-izleye elave etdi. – Bize gelmişdi… Dedi ki, Elşad qız getirib eve. Ailemize yaraşmayan bir ailenin qızıdır. Elşada söz başa sala bilmirik. Atası üreyine vurub, sesini çıxarmır, xeste düşüb. Kömek ele, redd eleyek, getsin. Yalvarıb-yaxardı. Ağlayıb, gözünün yaşını tökdü. Dedi onu Elşadın gözünden sal, mükafatın menlikdir! – Sabir sözünün sonunda özünü qınadı. – Ellerim qırılaydı…
Elşadı ele bil don vurmuşdu. Sarsılmış halda Sabirin gözünün içine baxır, eşitdiyi sözden qulaqları uğuldayırdı. Yatsaydı yuxusuna da girmezdi ki, ona bu pisliyi eden anası olar. Qeyri-ixtiyari dünen axşam anasının metbexde ona dediklerini xatırladı:
“…Ondan sene arvad olan deyil! Özünü bile-bile bedbext eleme! Çox sözü açıb deye bilmirem, sesimi çıxarmıram ki, qonşular bilmesin. Senin evden çıxmağını gözleyir. Telefonu güdür! Gözü orda-burdadır! İlkini görsün, özünü quzu kimi aparır. Buna göre İlkin onu müdafie edir de. Gözünde imam, peyğember balasıdır. Men senin ananam, düşmenin deyilem, ay bala. Adın ağızlarda hallanar, rüsvay olarsan! Ne qeder ki, bu qız senin elini qana bulamayıb, boşa
ardi gelsin..tesekkur.
»Sizden Gelenler
»Oxu zalına keç