getsin! Ziyanın yarısından qayıtmaq da xeyirdir. Onsuz da mecburi getirmişdin, razı deyildi. Qulağı sesdedir ki, ona çıx get deyesen. Redd ele getsin! Biabır olarıq! Senin de qismetin bele imiş, anan ölsün! Öleydi anan, bu gününü görmeyeydi!..”

Demek, her şeyi evvelceden göze alıb planlaşdıran anası dünen axşam Elşadla bu söhbeti etmekle özünü sığortalayırmış…

Düşündüklerinin tesiri ile Elşadı ter basmışdı. Sinesi telatümle qalxıb enirdi. İlkinin sesine özüne geldi:

– Burax, redd olub getsin!

Elşad keçirdiyi gerginlikle özü de hiss etmeden bıçağı Sabirin boğazına çekmişdi. Bunu görende İlkin Elşadı zorla Sabirden ayırıb kenara çekdi.

– Elşad, özüne gel! – Qollarından yapışıb, onu möhkemce silkeledi. – Bele şerefsize göre türmeye düşmeye deyer? Lazımdır sene?! Ailen nece olacaq? Burax getsin!

Bıçaq derin kesmese de Sabiri qan yuyub aparırdı. O, eliyle kesilmiş nahiyeni tutub sıxmış, ufuldayırdı. Barmaqlarının arasından qan süzülürdü. Qorxudan böyümüş gözleriyle Elşada baxırdı.

Elşad onu saran esebden özüne hakim ola bilmedi. Yeniden Sabirin üstüne hücum çekdi. Yumruq zerbesiyle onu dalbadal vurub, hiddetle bağırdı:

– Yoox, bele asanlıqla çıxıb gede bilmez! Onda bu millet mene ne ad verer! – Yaxasından tutub onu silkeleye-silkeleye: – Seni rayonun merkezinde lüt gezdirmesem… – deyib, amirane bir sesle teleb etdi. – Soyun, oğraşş! Soyunn!

Sabir bunu duyanda canının ağrısını unudub, Elşadın eline-ayağına düşdü:

– Seni and verirem Allaha, meni öldür, amma bunu eleme! Gerek ondan sonra men özümü asım, yaşamayım!

İlkin qardaşını fikrinden daşındırmaq üçün elinden geleni etmeye çalışdı:

– Ağlını başına yığ. Bu alçağa heç ne olmayacaq. Onsuz da leyaqetini, şerefini itirib. Bele etmekle sen özünü, o qızı rüsvay edeceksen! Bilirsen, onda camaat ne fikirleşecek? Fikirleşecek ki, arvadıyla bir yerde tutub, bele evez çıxır!

Sabir az qala inledi:

– Burax meni, çıxıb gedim. And içirem ki, bu söhbet menimle qebre gedecek! Eger haradasa,

<< 1 ... 3 4 [5] 6 7 >>