kimdense bir kelme eşitsen, qanımı sene halal eleyirem! Bir sehvdir eledim, meni balalarıma bağışla!

Uzun cehdden sonra İlkin, nehayet, Elşadı Sabirden ayıra bildi. Qoluna girib güc-bela ile maşına teref apardı. Ona maşını sürmeye icaze vermeyib, özü sükan arxasına keçdi. Maşını işe salıb, bir göz qırpımında oradan uzaqlaşdı.

Yol boyu bir gözü onunla yanaşı oturmuş Elşadı, onun üzündeki ifadeni izleyirdi. Elşad özünde deyildi. Heç cür sakitleşe bilmirdi. Düşündükce ağlı başından çıxırdı. Gerginlikden eli-ayağı esirdi. Tez-tez eliyle esebi şekilde üzünü ovuşdururdu.

İlkin bunu gördükce narahatlığı bir az da artır, ne edeceyini bilmirdi. Dözmeyib dillendi:

– Elşad, qaqa, birbaşa sürürem xestexanaya. Sen heç yaxşı görünmürsen. Gedek hekime, iyne vursunlar, sakitleş.

– Lazım deyil! – Elşadın gergin sesi eşidildi. O, siqaret çıxarıb alışdırdı. Şüşeni aşağı endirib, esebilikle sümürmeye başladı.

Havası çatmırdı. Boğulurdu…

1 SAAT SONRA.

Elşad yene içki sifariş vermişdi. Durmadan içirdi. İlkinin iradına reğmen içirdi.

İlkin onu tek qoymamaq üçün yanından ayrılmaq istememişdi. Qardaşının halını-veziyyetini ürek ağrısıyla süzüb, tab getirmedi:

– Besdir özüne bele zülm eledin! Gelenden içirsen, besdir! – Qedehi Elşadın elinden almaq istedi.

– Qarışma! – İlkinin elini hirsle geri iteleyen Elşad düyünlenmiş qaşlarının altından zehmli-zabiteli baxışlarını mechul bir nöqteye zilleyib, davam eledi. – Öz işinle meşğul ol! – Bunu deyib, qedehi başına çekdi.

İlkin xahişden israra keçdi:

– Qurban olum, qaqa, dur gedek eve!

– Men ora getsem, o eve od vuracam! Özümü gücle saxlamışam ki, bunu elemeyim!

İlkin demeye söz tapmayıb susdu. Başını aşağı saldı.

Bir qeder sükutdan sonra Elşadın acı istehza ile dodağı qaçdı:

– Mene çatmır e… Ne qeder baş sındırıram, yene de derk ede bilmirem. Çatmır mene! Özünü ana adlandıran bir kes balasına bunu nece eleye biler? Bu insan mene düşmendir?

– Elşad…

– Sözümü kesme! – Elşad qardaşına üzünü

<< 1 ... 4 5 [6] 7 >>