bozartdı. Sonra haqsızlığa üsyan eden bir tövrle: – Pis oğul olmuşam? Naxeleflik elemişem? Ne vaxt sözleri yere düşüb? Neyi deyibler etmemişem? Men onlara bir kelme qeti söz dedim ki, sevmediyim bir qızla evlene bilmerem! Vessalam! Men… Men size namusumu etibar etmişdim, İlkin!..
– Elşad… qaqa… – İlkin ezab içinde qardaşının qolunu sıxdı.
– Geceni orada rahat yatırdım ki, ne qeder düşmen gözüyle baxsalar da, ata-anam var yanında, qardaşım var! Axırı da bu! – Elşad qedehi yeniden doldurub başına çekdi. – “Ailemize yaraşmayan!” – Sabirden duyduğu sözü kefli-kefli öz-özüne tekrarlayıb acı tebessüm etdi. – İlkin… Senin bu heç kimi beyenmeyen anan bizim aileni nümunevi aile hesab edir. Qardaşım iyne vurub, mal alıb-mal satıb girib içeri… Men silah gücüne qız qaçırtmışam. Zorla özüme arvad elemişem… Atam arvadın qorxusundan sesini çıxarmır… Anan da ki, bele veziyyetde öhdesine düşeni eledi. Ailemize yaraşanı! Öz marağı, meqsedi üçün camaatın balasını şerledi!
(Ardı var)
Müellif Firuze Davudqızı
ardi gelsin..tesekkur.
»Sizden Gelenler
»Oxu zalına keç