Çox da böyük olmayan darısqal bir heyete keçdik.

Ev iki otaqdan ibaret idi. Men içeri keçsem de otağın ortasında sanki yere mıxlanmışdım. Ele bil yuxu görürdüm. Yaşadıqlarıma hele de inana bilmirdim.

Çantaları yuxarı daşıyan Elşad arabir gözucu meni süzürdü. Heç neyle maraqlanmamağım onun artıq diqqetini celb elemişdi.

Men kiraye qalacağımız evi temteraqlı gözlemesem de normal tesevvür etmişdim. Burda ise biradamlıq iki çarpayı, balaca dolab ve bir köhne divan vardı. Masa ve stul bele yox idi. Otaq guya silinmişdi, amma divarların çirki ilk baxışda nezere çarpırdı.

Düşdüyüm veziyyete baxdıqca deyirdim, bu deqiqe deli olacam. Gözlerim dolmuşdu. Men hansı günahı işlemişdim ki, bu cezaya mehkum olundum?

Elşad bayıra çıxdı. Deyesen siqaret çekirdi.

Ele bildim otaq başıma fırlanır. Yanımdakı çantanın üstüne çöküb hövüllenmiş kimi hönkürdüm. İçin-için ağlamağa başladım. O, deyesen sesimi duymuşdu. Qapının kandarında addım sesi eşitdim. Amma maraqlanmadım. Çünki öz hayımda idim. Öz günüme-güzeranıma göz yaşı tökürdüm.

Bir qeder sonra nisbeten sakitleşdiyimi gören Elşad içeri girib ehtiyatla mene yaxınlaşdı. Çantalardan birini altına qoyub, qarşımda oturdu. Elini saçlarıma toxundurmaq istedi. Elini hirsle geri iteledim. O, derinden köks ötürüb diqqetle mene baxdı:

– Neye ehtiyacın varsa, sabah alıb getirecem. – Bizim yanımızda geyimlerimizden başqa heç ne yox idi. Yaşamaq üçün indi her şeye ehtiyacımız vardı. Buna göre o, mene ürek-direk vermek isteyirdi. – İndi sene çetin gelir, bir az keçsin, öyreşeceksen. Helelik bununla idare edek, sonra axtarıb-arayıb yaxşı bir ev tapacam. Burada bir qeder evvel herbiçiler qalıb. Subay uşaqlar idi. Ona göre bele seliqesizdir. Adam subay olanda birce onu fikirleşir ki, gecelemeye yeri olsun. Seher durub qaçır işe. Bu geceni birteher yola verek, sonra her şey yoluna düşecek. Bilirem acsan. Kenan bizim üçün bazarlıq edib…

– İstemirem heç ne! – Özüm de hiss etmeden ona çemkirdim. – Menden uzaq dur! Burda hansı

[1] 2 3 ... 6 >>