iştahla yemek olar?

– Neyleyim axı men? – Meyus halda yazıq-yazıq üzüme baxdı.

– Rastıma çıxan günden meni her şeye mecbur eledin! Her şeye! Buna da mecbur tablanacam! Heç üreyini sıxma!

Elşad tutqun ifade ile üzüme baxdı ve dözmeyib eseble dedi:

– Nezere al ki, bir neçe saata tapılan ev ancaq bu qeder ola biler. Mecbur qaldım de! Özün de bilirsen ki, mecbur qaldım! Lazım deyil de her deqiqe bunu menim tepeme taqqıldatmaq! Başıma at tepmeyib ki, seni bilerekden getirib bele şeraitde yaşadım! Mecbur olub bu qerarı verdim! Bax, buna göre istemirdim seni yanıma getirem. Kirayelerde eziyyet çekmeyini istemirdim.

Hıçqırıqlar içinde başımı aşağı eydim. Elşad nisbeten yumşaq tonda yeniden dillendi:

– Bize dövlet ev vermelidir. Bilmirik ne vaxt, amma verilmelidir. Gözleyirik görek, qerar çıxsın. Müveqqeti çetinlikdir. İnşallah, bu çetinliklerimiz geride qalacaq!

Menim ona baxmadan sessiz-sedasız ağladığımı gören Elşad bir xeyli dinmedi. Sonra dedi:

– Ev yiyesiyle görüşüm, indi qayıdıram. Xeberi olsun ki, gelmişik.

Bunu deyib Elşad evden çıxdı.

Çox keçmeden qapı döyüldü. Bir qadın sesi meni çağırdı.

– Ay qızım, bir bura bax görüm.

Men gözümün yaşını silib, özümü topladım. Gedib qapını açdım. Qarşımda 57-60 yaşlarında üzü nurla dolu bir qadın dayanmışdı. Meni görer-görmez gözleri güldü.

– Boyy, gözel qızım, xoş gelmisen.

Men razılıq etdim. O özünü teqdim etdi:

– Men bu evin sahibesiyem, qızım. Adım Sonadır. Bu günden men de senin anan. Adın nedir, qurban sene?

– Melek. – Men kövrek halda sıxıla-sıxıla hele tanımadığım bu qadının üzüne baxdım.

O ise meni başdan-ayağa diqqetle süzüb gülümsündü:

– Maşallah, ele özün de meleksen! Allah bednezerden saxlasın! Eceb gözel gözlerin var. Bilirsen niye gelmişem? Geldim seni aparam bize. Sıxma üreyini, Elşad oğluma demişem. O da menim balam, sağ olsun, sözümden çıxmadı. Bu soyuqda oturma. Yoldan gelmisen, ye-iç, bir az özüne gel.

Sona xala meni yanına salıb evlerine apardı. İlk

<< 1 [2] 3 4 ... 6 >>