gülmekde idi.
– Millet başa düşür e, sen qanmırsan.
– Hmm… Qanmazam da…
O ise meni qıcıqlandıra-qıcıqlandıra dedi:
– Dil çaşıb sözün düzünü deyer. Demeli, sevirsen!
– Seni görende ele bil qutuda ilan görürem! Sevmek nedir?!
– Baxarıq!
– Ne deyirem ki… – Men de eyni inadla dillendim.
Eslinde üzde bele deyirdim, daxilen onu düşünmediyim bir an bele yox idi. Mene mane olan birce qürurum idi, önümde aşılmaz bir sedd olub el-qolumu bağlayırdı. Çünki bir vaxt qetiyyetle dediyim sözleri geri götürüb, Elşadın qarşısında sınmaq istemirdim. Onun ise ağlına bele gelmezdi ki, men eslinde ona çoxdan teslim olmuşam. Sadece meğlubiyyetimi qebul etmeye gücüm çatmır. Ve ona “Sene bigane deyilem” demeye üzüm yoxdur.
Seher Elşad meni oyadıb:
– Men getmeliyem, – dedi. – Sene ne lazımdır, yaz ver mene, alıb getirim. Özünü ac saxlama. Bir azdan qayıdacam. Xaladan başqa heç kese de qapını açma, bildin?
– Bildim.
Bu menim “Nasosnı” adı ile tanınan qesebede açılan ilk seherim idi.
Bir qeder sonra o, menim tapşırdığım levazimatları, temizlik vasitelerini alıb getirmişdi. Elşadı yola salıb başladım temizliye. Divarları, tavanı sürtüb temizledim. Pencerelerin şüşelerini sildim. Divarların çirki yuyulub temize çıxdıqca otaq sanki işıqlandı. Çarpayılardakı döşekleri Elşaddan bayıra çıxarmasını istemişdim. O da daşıyıb bir kenara yığmışdı. Yenisini alacaqdı.
Esas işleri gördükden sonra etrafı seliqe-sahmana salırdım ki, Sona xala geldi.
– Menim Melek qızım neyleyir bele? – deye içeri keçdi. Otağı süzüb, gördüklerine razılıqla gülümsündü.
Evinden burada çatışmayan masa ve stullar, qızdırıcı ve diger şeyler getirtdi. Nazim emiye bizim rahatlığımız üçün burada başqa işler de gördürdü. Nehayet, bir neçe güne bu iki otaqda yaşamaq üçün normal şerait qura bildik.
(Ardı var)
Müellif Firuze Davudqızı
Teşekkur... )
»Sizden Gelenler
»Oxu zalına keç