5 AY SONRA.

Aradan keçen bu müddetde bura artıq öyreşmeye başlamışdım. Bu beş ayda evden kenara çıxmasam da, demek olar darıxmırdım.

Elşad da meni incitmir, xetrime deymir, eksine, mehebbetle yanaşırdı. Ne desem, gözüm üste deyib yerine yetirirdi. Amma bu qeder vaxtda o, bir defe olsun atasıgille elaqe yaratmamışdı. Yeni nömre alıb, izini itirmişdi. Kenana da berk-berk tapşırmışdı ki, İlkine onun nömresini, qaldığımız evin ünvanını vermesin. Bütün bu olanlarda İlkinin zerrece günahı yox idi. Buna göre istemirdim Elşad İlkini bele cezalandırsın. Onun haqqı boynumda böyük idi. Qardaşıyla heç olmasa bir defe zeng vurub danışsın deye Elşada ne qeder dil töksem de bir faydası yox idi. Nuh deyirdi, peyğembere dili gelmirdi. Her defe eyni sözü eşidirdim:

– Men İlkine xeberdarlıq etmişdim. Bağışlamaram demişdim. Tüpürdüyümü yalayan deyilem! Menden bir de bu barede xahiş eleme!

Bir qeder sonra Kenan Elşada xeber vermişdi ki, atası bir neçe aydır xeste yatır. Ve meslehet görmüşdü ki, zeng vurub onu bir xeber alsın.

Lakin bu xeber de Elşadın üreyindeki kini eritmemişdi. Bir kelme ile Kenana:

– Allah şefasını versin! – deyib, söhbeti bağlamışdı.

Günler belece öz axarı ile keçmekde idi.

Sona xala ve Nazim emi bize o qeder qaynayıb-qarışmışdılar ki, herden şübhe edirdim biz onların kirayeşinleriyik. Onlar bize öz övladları kimi bağlanmışdılar, biz de onlara. Bizi onlarla evlerin arasındakı birce daş hasar ayırırdı. Sona xala her gün bize baş çekirdi.

Elşad istirahet günleri evde olanda Nazim emiye bütün işlerde mütleq kömek edirdi.

Yaz gelib havalar da isinmişdi deye bir yere yığılanda artıq heyetde ve yaxud masanın etrafında oturur, saatlarla söhbet edirdik. Nazim emi burda yaxşı bağ salmışdı.

Elşadla münasibetimiz yolunda iken o, peyda oldu.

Bir gün Sona xalayla söhbet ederken heyete 30 yaşlarında bir qadın girdi. İlk baxışdan xarici görünüşüne fikir verdiyi, deble ayaqlaşdığı belli olurdu. Dar geyimi onun bütün ezalarını öne çıxarmışdı. O,

[1] 2 3 ... 7 >>