Men Elşada olan güvencimi sarsıtmaq istemediyim üçün ona inanmağa çalışırdım. Daxilen talan olsam da gördüklerimi sükutla qarşılayıb udur, sesimi çıxarmırdım. İstemirdim bu mövzuda Elşadla üz-üze gelem. Çünki ona qarşı qelbimde güclü bir hiss baş qaldırmışdı. Özüne bildirmesem de men Elşadı sevirdim. Hem de onu itirmekden qorxacaq qeder çox! Ona ömrümün sonuna qeder nifret edeceyimi düşündüyüm halda indi bütün qelbimle ona bağlanmışdım. Bu insan meni ne qeder incidir-incitsin, bütün hiss ve duyğularımı esir alıb, meni ram etmişdi. Bir sözle, o, qalib gelmişdi.

Bu minvalla aradan 2 ay keçdi.

Elşadın Kamanı görende deyişen ehval-ruhiyyesi, ondan açıq-aşkar qaçması, uzaq gezmesi üreyime yol tapmış şübheleri alt-üst etse de, bu yalnız menim gözüm önünde baş verenler idi. Kenarda Elşadın ona olan münasibeti mene qaranlıq qalırdı.

Kamanın heyasız davranışları, heç kesden çekinmeyen açıq-saçıq danışığı, Elşada olan heddinden ziyade semimiyyeti bu iki ayda meni boğaza yığmışdı.

O, Elşadı Nazim emigilde gören kimi bir behane ile meydana çıxırdı. Ve Elşadın yanından el çekmirdi.

Herden Elşad sözarası burdan köçmek, evi deyişmek istediyini dile getirse de, Nazim emigilden keçe bilmirdi. Birce onlara göre dayanıb sebrini basırdı. Çünki bu aile onun üreyine yatmışdı.

Artıq tab getirmeye gücüm çatmayanda, dözümüm tükenende sessiz-sedasız ağlayırdım, amma bunu Elşada belli etmirdim. Çünki hele sebrimi basırdım. Ta o gün baş verenlere qeder…

Hemin gün men duş qebul edirdim.

İstirahet günü idi ve Elşad evdeydi. Bilmirem, heyetde ne ilese meşğuldu. Burada hamam heyetde yerleşdiyi üçün ve heyet özü de darısqal olduğu üçün sakitlik olanda pıçıltı bele aydın duyulurdu.

Men hamam xalatımı geyinib çıxmağa hazırlaşırdım ki, bu vaxt Elşadın gergin sesini eşidib duruxdum:

– Burda ne işin var senin? Başın xarab olub?

Hamamın giriş qapısı taxtadan idi ve bir-birine perçimlenmiş taxtalar köhneldiyinden araları boşalmışdı. Gözünü qapıya direyib diqqetle baxanda

[1] 2 3 ... 12 >>