silkeye-silkeleye onu hedeledi:

– Senle işim qurtarmadı! Sene ele bir toy tutacam ki, doğulduğun güne peşman olacaqsan!

– Gözleyirem, canım! Ne vaxt istesen, buyura bilersen! Evimin, üreyimin qapıları senin üzüne hemişe açıqdır! – Elşada havadan bir öpüş de gönderdi.

Elşad dilini-dodağını gemire-gemire Kamanı süzdü:

– Eybi yox! Darıxma! Darıxma, küçük!

Men bundan artıq davam getire bilmedim. Durmayıb darvazaya teref getmeye başladım. Elşad getdiyimi görüb eseble mene seslendi:

– Ay qızz! – Meni durdurmaq istedi. Ona qulaq asmadım. İndi ele bir haldaydım ki, neinki üzünü görmek, sesini de eşitmek istemirdim.

Nazim emi onu yalnız bundan sonra, menim getdiyimi görende buraxdı.

Elşad dalımca qaçıb küçede mene çatdı. El atıb qolumdan yapışdı:

– Söz serf elemir sene? – Gergin halda üzüme baxdı.

Hiddetle sinesinden vurub onu iteledim:

– Meni rahat burax! Eşidirsen?! El çek yaxamdan!

– Sesini qaldırma küçede! – Elşadın bir gözü etrafı süzdü. Hirsinden fısıldadı.

Men onu orada atıb heyete keçdim. Çekdiyim acının ezabıyla için-için ağlaya-ağlaya eve doğru qaçdım.

Elşad heyetde idi. Yene siqarete sarılmışdı. Özünü bu yolla sakitleşdirmeye, canındakı hirsi, qezebi qovmağa çalışırdı.

Menimse aldığım yara o qeder derin ve böyük idi ki, hele-hele sağalıb qaysaq bağlamayacaqdı. Çünki o qadının sözlerini xatırladıqca tekrar bir daha yaralanırdım.

(Ardı var)

Müellif Firuze Davudqızı

<< 1 ... 10 11 [12]