qapını zerble açaraq bayıra çıxdım. Meni görüb diksindiler, bir-birilerinden aralandılar. Eslinde Elşad onu celd özünden ayırdı. Amma men her şeyi gördüm. Sarsılmış halda hiddetle Elşadın gözlerinin içine baxdım.
Gerginlikle nefes alıb-verir, esirdim. Her ikisine şille çekmemek üçün özümü zorla saxlamışdım.
Kama öz emelinden razı halda heyasızca gülümsediyi halda, Elşad ele bil yerindece ölmüşdü. Gözlerimin içine baxa-baxa reng verib, reng alırdı. Gözucu bir anlıq qezeble Kamanı süzdü.
Men durmayıb onlardan ayrıldım. İkinci addımdan sonra artıq ağlaya-ağlaya eve yüyürdüm. Qapını açıb eve keçmek isteyende Elşadın ona acıqla sesini ucaltdığını duydum:
– İtil, gözüm seni görmesin!
Divana çöküb oturdum. Hönkür-hönkür ağlayırdım ki, bu vaxt Elşad içeri girdi. Amma mene yaxınlaşmağa ürek elemedi. Yerinden terpenmeden ezab içinde eliyle üzünü ovuşdurdu.
Men hiddetimi boğa bilmeyib ona ağzımın acısını tökmeye başladım. Çünki bir az evvel gördüklerim artıq bardağı daşıran son damla idi.
– Senin qehremanlıqlarından xeberim var idi, amma bu qeder cesaretli olduğunu bilmirdim. Gözümün önünde şebeh çıxarıb, mene ezab vermek üçün getirdin yanına?
Elşad üzüme baxmadan gergin halda dedi:
– Menim o küçe itiyle işim olmaz artıq! Çox da ki, böyür-başımda dolanır! Ne olubsa keçmişde olub. Subay vaxtı hamı kimlese başını qatır. Amma indi yox! Sen meni sehv başa düşdün!
– Sen özünü mene tanıtdırırsan?! – Hiddetle onu süzdüm.
– Men artıq belelerine ehtiyac duymuram! – O da sesini qaldırdı. – Hansısa bir qadının yanına getmek fikrim olsa, gederem, heç xeberin de olmaz. Amma lazım bilmirem! O da evvel idi, bir sehv eledim!
– Hetta bu qeder açıq danışırsan, he?
– Men olanı deyirem! Sesinin tonunu bir balaca aşağı sal!
– Belke yoldan öten bir exlaqsıza göre meni vurasan da. Adetkarsan axı!
Ters-ters meni süzdü, fısıldadı. Mense çekdiyim acının ağırlığına dözmeyerek heç özüm de bilmedim bu sözleri ona nece deye bildim:
– Seni görüm lenete
vay vay (
»Sizden Gelenler
»Oxu zalına keç