gelesen! – Yanıb yaxıla-yaxıla ona bağırdım. – Sen rastıma çıxan güne lenet olsun! Taleyimi qaraltdın! Heyatımı puç eledin! Onsuz da çekeceksen bir gün! Arxayın ol! Allahın sebri çoxdur!
Tutqun ifade ile gözlerimin içine baxıb, qapını çırpıb getdi. Eve bir de gece yarısı serxoş qayıtdı.
Yatağa uzandıqdan bir neçe deqiqe sonra içki qoxuyan nefesini çiynimin üstünde hiss edib üz-gözümü turşutdum. Elşad mene teref eyildi. Kefli bir sesle:
– Niye mene ezab çekdirmek sene bu qeder xoş gelir? Seni bu heyatda canımdan çox sevmişem, ona göre? – soruşdu.
– Toxunma mene! – Elini hirsle geri iteledim.
– Men sensiz nefes ala bilmirem, ay qanmaz! Ay ters müselman!
– Belli olur… – Kinaye ile dillenib, mene doğru uzanan elini tekrar geri iteledim.
Narazılıqla dilini nırçıldadıb:
– Off… Off… – Bezib-usanmış bir tövrle ah çekdi. Sonra dili topuq vura-vura tekrar dillendi. – Niye başa düşmürsen, mene senden başqa heç kim lazım deyil! Tüpürüm ona men! Lazımdır beyem mene, kimlerinse elinden çıxmış?.. Lenet şeytana! Danışdırma de meni bu gece vaxtı…
– Elşad… içmisen, artıq ne danışdığını bilmirsen. Yat!
– Bilmerem de… – O, gözleri süzülüb xumarlana-xumarlana dedi. – Baş qaldı ki mende?
Onu dinlemeyib üstüme serdiyim melefeni başıma çekdim. Yatmaq istedim. Elşad el çekmedi. İçmişdi deye ters damarı bir az da tutmuşdu. Melefeni üstümden çekib, müqavimet göstersem de meni qollarının arasına aldı.
1 HEFTE SONRA.
Elşad bir gün eve dilxor veziyyetde geldi. Özünde deyildi. Alt-üst olmuşdu. Yorğun adamlar teki ayaqlarını dalınca sürüye-sürüye keçib divanda eyleşdi. İki eliyle başını tutub xeyli dinmedi. Men onun bu perişan halından heç ne başa düşmeyib sual yağan nezerlerle onun qarşısında dizi üste döşemede oturdum.
– Yaxşısan?
O, meni sanki indi gördü. Fikirli halda üzüme baxıb soruşdu:
– Ne dedin?
Men onun ehval-ruhiyyesinin yerinde olmadığına artıq emin olub, başqa söz dedim:
– Süfre hazırdır.
O, narazılıqla başını buladı.
– Bu
vay vay (
»Sizden Gelenler
»Oxu zalına keç